1. Όψεις της Ιστορίας του Ηλεκτρισμού, 18ος –
19ος αιώνας
Στους νεώτερους χρόνους, η συστηματική ενασχόληση με το φαινόμενο του
ηλεκτρισμού ξεκίνησε στο τέλος της Επιστημονικής Επανάστασης, χωρίς να
είναι σαφές τι ακριβώς είναι ο ηλεκτρισμός και ποιες είναι οι αιτίες του.
Φυσικοί , επιστήμονες και πειραματιστές, έχοντας ως βάση κάποιες
παρατηρήσεις σχετικά με τις ιδιότητες του ηλεκτρισμού, όπως ότι η τριβή
μερικών υλικών σωμάτων δημιουργεί έλξη και άπωση, άρχισαν να μελετούν
το φαινόμενο, προκειμένου να κατανοήσουν τη φύση και τη λειτουργία του.
Με αυτό τον τρόπο ο
ηλεκτρικός σπινθήρας της
ελευθερίας ανατρέπει όλους
τους θρόνους που κάθονται οι
κλέφτες που
φορούνστέμμα.Επιχρωματισμέ
νο χαρακτικό της εποχής της
Γαλλικής Επανάστασης που
βρίσκεται στο Μusée
Carnavalet στο Παρίσι.Ο
ανώνυμος χαράκτης με κωμικό
τρόπο σχετίζει την πολιτική με
την επιστήμη .

2. Οι πρώτες απόπειρες μελέτης του ηλεκτρισμoύ βασίστηκαν σε
πειράματα και επικεντρώθηκαν στον στατικό ηλεκτρισμό.
Προχωρώντας στον 19ο αιώνα ιδιαίτερη έμφαση άρχισε να δίνεται
στις δυνάμεις που σχετίζονται με το φαινόμενο του ηλεκτρισμού,
ενώ η εντατικοποίηση των πειραμάτων οδήγησε σε ανακαλύψεις,
που η αξιοποίησή τους συνέβαλε στην περαιτέρω κατανόηση του
φαινομένου και σε σημαντικές τεχνολογικές εφαρμογές που
μεταμόρφωσαν τις πόλεις και την καθημερινή ζωή των ανθρώπων.
Ωστόσο, πολύ πριν γίνει αυτό, το κοινό του 18ου και 19ου αιώνα
μπορούσε να έρθει σε επαφή με τον ηλεκτρισμό σε διάφορους
χώρους και με διάφορους τρόπους και μέσα, παρακολουθώντας
τη λειτουργία του και γνωρίζοντας τις ιδιότητές του. Για το κοινό
αυτό, ο ηλεκτρισμός δεν θεωρούταν ένα επιστημονικό πεδίο προς
διερεύνηση, αλλά ένα μαγικό και αξιοπερίεργο φαινόμενο.

3. Διερευνώντας τον ηλεκτρισμό με πειράματα
Το έργο του Νεύτωνα στα τέλη του 17ου αιώνα θεωρήθηκε ότι
σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής (Επιστημονική Επανάσταση)
και την έναρξη μιας άλλης (Διαφωτισμός) ως προς τον τρόπο
μελέτης των φυσικών φαινομένων. Ο Νεύτωνας ήταν εκείνος
που έδειξε ότι η φύση διέπεται στο σύνολό της από νόμους,
πείθοντας τους φυσικούς φιλοσόφους του 18ου αιώνα να
διερευνούν τα διάφορα φυσικά φαινόμενα με στόχο την εξήγηση
των αιτίων τους και τη μαθηματική διατύπωσή τους. Όσον
αφορά στο φαινόμενο του ηλεκτρισμού, ο στόχος αυτός
επιτεύχθηκε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Μέχρι τότε,
ωστόσο, μία βολική νοητική σύλληψη που μπορούσε να
περιγράψει τις παρατηρήσεις τους γύρω από τον ηλεκτρισμό και
να συμβάλει στη διεξαγωγή των σχετικών πειραμάτων τους ήταν
η θεωρία των αβαρών ρευστών. Η θεωρία αυτή βασιζόταν στην
παρατήρηση ότι οι ιδιότητες του ηλεκτρισμού, του μαγνητισμού,
της θερμότητας και του φωτός έδειχναν να ταιριάζουν με τις
ιδιότητες των υγρών σωμάτων και ευρύτερα της ρευστής ύλης.

4. Έτσι, για κάθε ένα από τα φαινόμενα
αυτά δινόταν ένα νέο όνομα και μια νέα
ορολογία. Ο ηλεκτρισμός περιγραφόταν
και κατανοούταν ως ηλεκτρικό ρευστό,
η θερμότητα ως θερμιδικό ρευστό κλπ.
Το γεγονός, όμως, ότι οι φυσικοί
φιλόσοφοι δεν μπορούσαν να
μετρήσουν το βάρος αυτών των
«ρευστών» (αφού στην πραγματικότητα
δεν επρόκειτο για υλικά σώματα) τούς
οδήγησε να τα ονομάσουν αβαρή
ρευστά. Αξιοποιώντας τη θεωρία των
αβαρών ρευστών, φυσικοί φιλόσοφοι,
επιστήμονες και πειραματιστές από
διαφορετικές πόλεις και χώρες, με
διαφορετική εκπαίδευση, είτε
επαγγελματικά είτε ερασιτεχνικά, είτε
μόνοι τους είτε σε ομάδες,
Πειράματα στο εργαστήριo
προσπάθησαν να μελετήσουν τον
.Επιχρωματισμένη λιθογραφίααπο την
ηλεκτρισμό κατασκευάζοντας
έκδοση De viribus electricitatis in motu
πειραματικές συσκευές και διεξάγοντας
musculari commentarius Cum Joannis
πειράματα στη φύση και στα
Aldini dissertatione et notis.Αccesserunt
εργαστήρια. Τα συμπεράσματα που
epistolae ad animalis electricitatis
εξήγαγαν τούς οδήγησαν σταδιακά στην
theoriam pertinentes (Mutinae ,1792)
απόρριψη της θεωρίας των αβαρών
ρευστών και στη διατύπωση νέων
θεωριών και φυσικών νόμων για τον
ηλεκτρισμό.

5. Οι πρώτες πειραματικές
συσκευές
Ο επιστήμονας, μεταβαίνοντας από τη φύση στο
εργαστήριό του, προσπάθησε να απομονώσει τις
ιδιότητες των φυσικών φαινομένων και να τις
περιγράψει με ακρίβεια.
Γνωρίζω που ακριβώς
βρίσκεται αυτή η
αρετή ή σχεδον
μαγική που με σοφία
αποκαλείται
ηλεκτρισμός .Νεαρές
ομορφιές ειναι μπρός
στα μάτια σας

6. Τα πειραματικά όργανα και οι συσκευές που οι επιστήμονες
εφηύραν και κατασκεύασαν στο εργαστήριο φάνηκε πως ήταν
καθοριστικά για τη μελέτη του φαινομένου του ηλεκτρισμού
ήδη από τα τέλη του 17ου αιώνα. Μία τέτοια πειραματική
συσκευή ήταν η περιστρεφόμενη σφαίρα. Σταδιακά οι
επιστήμονες ανέπτυξαν τεχνικές με κύριο σκοπό την παραγωγή
αλλά και την αποθήκευση του «μαγικού» ηλεκτρικού
φαινομένου.
Κάποιες συσκευές, όπως η Φιάλη του Layden, αξιοποιήθηκαν
συστηματικά από τους πειραματιστές. Τέτοιες συσκευές
αποτέλεσαν, μέχρι κάποια περίοδο, αναπόσπαστο κομμάτι της
έρευνας γύρω από τον ηλεκτρισμό.
Κάποιες άλλες, όπως οι πυκνωτές, χρησιμοποιήθηκαν με
διαφορετικούς τρόπους και βελτιώθηκαν από πολλούς
επιστήμονες.

7. Η πρώτη συσκευή παραγωγής στατικού
ηλεκτρισμού
Το 1660 ο Otto von Guericke (1602-1686) κατασκεύασε την πρώτη
συσκευή παραγωγής στατικού ηλεκτρισμού, ηλεκτρική μηχανή, όπως την
αποκαλούσε. Ο μηχανισμός απαρτιζόταν από μία σφαίρα από θείο, την
οποία ο Guericke περιέστρεφε με μία χειρολαβή γύρω από έναν άξονα.
Όταν, κατά τη διάρκεια της περιστροφής της σφαίρας, επιχειρούσε να την
ακουμπήσει, παραγόταν στατικός ηλεκτρισμός εξαιτίας της τριβής που
προκαλούσε το χέρι του (ο ηλεκτρισμός των ηλεκτρικών υλικών δεν
μεταβάλλεται χωρίς τριβή). Ανάλογα με την ταχύτητα που γύριζε η σφαίρα,
μπορούσαν να δημιουργηθούν σπινθήρες, οι οποίοι θεωρήθηκαν ως η πρώτη
απόπειρα παραγωγής φωτός από τον ηλεκτρισμό. Η περιστρεφόμενη σφαίρα
του von Guericke βελτιώθηκε από άλλους εφευρέτες τον 18ο αιώνα. Ο
Francis Hauksbee (1666-1713), για παράδειγμα, κατασκεύασε μία γυάλινη
σφαίρα που περιστρεφόταν με τον ίδιο τρόπο. Η σφαίρα του Hauksbee
παρήγαγε μεγαλύτερη ποσότητα ηλεκτρικού φορτίου από εκείνη του von
Guericke και χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα σε πειράματα για τη μελέτη του
ηλεκτρισμού. Ωστόσο, καμία από τις δύο δεν είχε τη δυνατότητα να
αποθηκεύει τον ηλεκτρισμό που παραγόταν.

8. Η πρώτη σφαίρα του Otto von Guericke

9. Το 1775 ο Ιταλός Alessandro Volta
(1745-1827) εφηύρε μια συσκευή, η οποία
Ο Ηλεκτροφόρος
μπορούσε να παράσχει μεγάλες ποσότητες
ηλεκτρισμού. Με αυτή τη συσκευή μπορούσε
να γεμίσει (φορτίσει) με ρευστό πολλές Φιάλες
του Layden, χωρίς να χρησιμοποιεί
περιστρεφόμενες σφαίρες. Σε ένα μεταλλικό
πιάτο ο Volta τοποθέτησε ένα φύλλο που
αποτελούταν από ρητίνη και κερί (δύο
μονωτικά υλικά). Επάνω στο φύλλο έβαλε μια
μεταλλική πλάκα, την οποία μπορούσε να
μετακινήσει με μια ξύλινη λαβή που ήταν
τοποθετημένη στο κέντρο της. Όταν έτριβε το
μονωτικό φύλλο και τοποθετούσε πάνω του
την πλάκα διαπίστωνε ότι σε αυτήν
εμφανιζόταν ηλεκτρισμός. Δηλαδή, με
σημερινούς όρους, η πλάκα ήταν φορτισμένη,
και ο ηλεκτρισμός της δεν χανόταν με την
απομάκρυνσή της. Ο Volta ονόμασε την
συσκευή του Electroforo perpetuo (αέναο
Hλεκτροφόρο), επειδή αυτή μπορούσε να
παράσχει μεγάλες ποσότητες ηλεκτρικού
ρευστού συνεχώς (αέναα). Η συσκευή του Ο χερισμός του ηλεκτροφόρου
Volta ήταν ένας πυκνωτής, εύκολος στον
χειρισμό του, σε σχέση με τους πολλούς
πυκνωτές που δοκιμάστηκαν από διάφορους
πειραματιστές τον 18ο αιώνα.

10. Ηλειτουργία του
ηλεκτροφόρου και
η αποθήκευση της
ενέργειας σε
φυαλες Layden

11. Ο Φραγκλίνος στο «Μεγάλο Εργαστήριο»
Μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα, ο κεραυνός
αποτελούσε ένα φαινόμενο το οποίο δεν είχε εξηγηθεί
επιστημονικά. Το 1751 ο Αμερικανός φυσικός και
μετέπειτα πολιτικός Βενιαμίν Φραγκλίνος
(1706-1790) πραγματοποίησε ένα πείραμα στη
φύση, αποδεικνύοντας ότι ο κεραυνός ήταν στατικός
ηλεκτρισμός. Κατασκεύασε έναν χαρταετό από τον
οποίο προεξείχε μία μεταλλική ακίδα που είχε
στηριχτεί στο κάθετο ξύλο του αετού. Έδεσε στην
ακίδα έναν σπάγκο, στην άκρη του οποίου στερέωσε
ένα μεταλλικό κλειδί, ενώ στο κλειδί έδεσε μία
μεταξωτή κορδέλα (κακός αγωγός του ηλεκτρισμού).
Κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας ανύψωσε τον αετό,
κρατώντας την κορδέλα. Αυτό που παρατήρησε ήταν
ότι όταν πλησίασε το χέρι του στο κλειδί,
δημιουργήθηκε ένας ηλεκτρικός σπινθήρας και
κροτάλισμα, όπως συνέβαινε στη Φιάλη του Layden.
Ο ουράνιος ηλεκτρισμός (φυσικός ηλεκτρισμός),
δηλαδή, συμπεριφερόταν όπως ο ηλεκτρισμός που
παραγόταν στη Φιάλη (τεχνητός ηλεκτρισμός). Έτσι, ο
Φραγκλίνος συμπέρανε ότι η μεταλλική ακίδα
τράβηξε το ηλεκτρικό ρευστό από τα σύννεφα, το
οποίο μεταφέρθηκε μέσα από τον σπάγκο (αγωγός)
έως το κλειδί.

12. Η «διαμάχη» μεταξύ Galvani και Volta
Μια συχνή μέθοδος που οι ιστορικοί της επιστήμης χρησιμοποιούν για την
κατανόηση του τρόπου που οι επιστήμονες εξηγούσαν τα φυσικά φαινόμενα
είναι η μελέτη των διαμαχών τους. Κάποιες από αυτές μπορεί να
διεξάγονταν απευθείας μεταξύ των επιστημόνων και να σχετίζονταν με
διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης ενός πειράματος ή μιας θεωρίας.
Κάποιες άλλες μπορούσαν να διεξάγονται μεταξύ διαφορετικών
επιστημονικών κοινοτήτων (πχ. φυσιολόγοι- φυσικοί επιστήμονες) που
ακολουθούσαν άλλες πρακτικές. Στην ιστορία του ηλεκτρισμού από τον 18ο
αιώνα και μετά, η διαμάχη μεταξύ του Luigi Galvani (1737-1798) και του
Alessandro Volta (1745-1827) έχει θεωρηθεί μία από τις πρώτες διαμάχες
που άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο οι επιστήμονες αντιλαμβάνονταν τον
ηλεκτρισμό. Το γεγονός ότι ο Galvani υποστήριξε την ύπαρξη ζωικού
ηλεκτρισμού και ο Volta τον απέρριψε, αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα για
το πώς δυο επιστήμονες, ενώ πραγματοποιούν συναφή πειράματα, βλέπουν
με διαφορετικό τρόπο το ίδιο φαινόμενο. Ωστόσο η «διαμάχη» αυτή δεν
διεξήχθη απευθείας μεταξύ των δύο επιστημόνων, αφού ο Galvani είχε ήδη
πεθάνει όταν ο Volta κατέρριπτε τον ζωικό ηλεκτρισμό. Το παράδειγμα
Galvani - Volta επισημαίνεται για να φανεί πώς τα ίδια πειράματα που
διεξήγαγαν επιστήμονες με διαφορετική κουλτούρα μπορούσαν να
οδηγήσουν στην εφεύρεση νέων συσκευών (μπαταρία) και σε μια άλλη
θεωρία (μεταλλικός ηλεκτρισμός)

14. Τα πειράματα με τα βατράχια που διεξήγαγε ο
Galvani στο εργαστήριό του ενέπνευσαν έναν άλλο
Ιταλό φυσικό φιλόσοφο όταν τα δημοσίευσε μεταξύ
των ετών 1792-1794, τον Alessandro Volta. Ο Volta
θέλησε να επαναλάβει τα πειράματα του Galvani.
Επιδίωξή του ήταν και οι δικές του παρατηρήσεις στα
ζώα να τον οδηγήσουν σε αποτελέσματα που να
επιβεβαιώνουν την θεωρία του Galvani για τον ζωικό
ηλεκτρισμό. Ωστόσο, ο Volta είχε διαφορετική
κουλτούρα και διαφορετικό υπόβαθρο γνώσεων
σχετικά με τη μελέτη του φαινομένου του
ηλεκτρισμού. Οι γνώσεις του και οι πρακτικές του στα
μέταλλα τον έκαναν να δει το ίδιο φαινόμενο με άλλη
οπτική από εκείνη της φυσιολογίας και της ανατομίας
που αξιοποιούσε ο Galvani. Ο Volta αρχικά
επανέλαβε πολλές φορές και με αντίστοιχο τρόπο τα
πειράματα του Galvani. Αυτό που συμπέρανε, όμως,
ότι η απότομη κίνηση στο πόδι του βατράχου δεν
οφειλόταν σε ηλεκτρικές ιδιότητες που υπήρχαν
στους μύες του νεκρού αμφίβιου. O Volta
υποπτευόταν ότι το φαινόμενο προκαλούταν με την
επαφή -και μόνο- των διαφορετικών μετάλλων, όπως
αυτός παρατηρούσε με τον Ηλεκτροφόρο. Έτσι
αποφάσισε να μην συμπεριλάβει στα πειράματά του
βατράχια και επεχείρησε να πειραματιστεί
αποκλειστικά με την επαφή διαφόρων μετάλλων,
αναζητώντας μία θεωρία που να την υποστηρίζει.

15. Το 1800 ο Alessandro Volta έστειλε μια επιστολή στη Βασιλική Ακαδημία του
Λονδίνου, υποστηρίζοντας πως είχε κατασκευάσει μία συσκευή, την οποία, όταν
την έβαζε σε λειτουργία, μπορούσε να παραχθεί ένα διαφορετικό είδος
ηλεκτρισμού από εκείνο που είχε παρατηρήσει ο Galvani στα πειράματά του. Ο
Volta ισχυριζόταν ότι μπορούσε να παράξει και να συλλέξει πολύ μεγαλύτερη
ποσότητα ηλεκτρισμού σε σχέση με προηγούμενες πειραματικές συσκευές, όπως
εκείνη του Ηλεκτροφόρου. Η νέα συσκευή αποτελούταν από πολλά ζευγάρια
μεταλλικών δίσκων. Ο ένας δίσκος του κάθε ζευγαριού ήταν κατασκευασμένος
από ψευδάργυρο και ο άλλος από χαλκό. Οι δύο δίσκοι χωρίζονταν από ένα
πανί, το οποίο ήταν εμποτισμένο με αλατόνερο (άλμη). Όταν ο Volta έφερνε σε
επαφή όλα τα ζευγάρια δίσκων που βρίσκονταν σε σειρά, δεν προκαλούταν
σπινθήρας όπως στη Φιάλη του Layden. Η συσκευή παρείχε σταθερά
ηλεκτρισμό που μπορούσε να αποθηκευτεί. Ο Volta τον ονόμασε μεταλλικό
ηλεκτρισμό για να δείξει την αντίθεσή του με τον ζωικό ηλεκτρισμό του Galvani.
Από εκείνη την εποχή και έπειτα, η συσκευή του άρχισε να ταυτίζεται με το
όνομα του εφευρέτη της και καθιερώθηκε ως βολταϊκή στήλη. Για τους
επιστήμονες και τους ιστορικούς της επιστήμης, η βολταϊκή στήλη θεωρείται η
πρώτη μπαταρία. Ο Volta μέσω αυτής της συσκευής άνοιξε τον δρόμο για τη
σταδιακή υπονόμευση της θεωρίας που υποστήριζε ότι ο ηλεκτρισμός είχε τις
ιδιότητες των αβαρών ρευστών. Τα επόμενα χρόνια, ο Volta κατασκεύασε πολλά
διαφορετικά είδη αντίστοιχων συσκευών, ενώ διεξήγαγε δημόσια πειράματα με
τη βολταϊκή στήλη του, με σκοπό να κατοχυρώσει και να πείσει για την
ανακάλυψη του νέου είδους ηλεκτρισμού και της εφεύρεσής του όχι μόνο τους
άλλους επιστήμονες, αλλά και το ευρύ κοινό.

16. O Volta εξηγεί στον
Napoleon
Bonaparte to 1801

17. Παρουσιάζοντας τον ηλεκτρισμό στο κοινό
Τον 18ο και 19ο αιώνα ο ηλεκτρισμός αποτέλεσε
μία από τις πιο θεαματικές επιδείξεις της
επιστήμης. Σε μια περίοδο όπου το φαινόμενο αυτό
και οι αυτονόητες για σήμερα εφαρμογές του ήταν
άγνωστα στο ευρύ κοινό, άρχισαν να
διαμορφώνονται διάφορες δραστηριότητες που
έφεραν τον κόσμο σε μια πρώτη επαφή με αυτόν.
Πρώτα οι φυσικοί φιλόσοφοι άρχισαν να
πραγματοποιούν δημόσια πειράματα ηλεκτρισμού
μπροστά σε θεατές, οι οποίοι προσελκύονταν από
τις «μαγικές» ιδιότητές του. Προχωρώντας στον 19ο
αιώνα, το κοινό είχε επίσης τη δυνατότητα να δει
και να θαυμάσει από κοντά τα αξιοπερίεργα του
ηλεκτρισμού σε εκθέσεις που διοργανώνονταν στις
μεγάλες πόλεις. Παράλληλα, ο ηλεκτρισμός γινόταν
γνωστός μέσα από λογοτεχνικά έργα, τα οποία
δημιουργούσαν προσδοκίες αλλά και τρόμο στους
αναγνώστες τους για τις μελλοντικές εφαρμογές
του. Κεντρίζοντας το ενδιαφέρον και την περιέργεια
του πολύ κόσμου, ο ηλεκτρισμός ως θέαμα
προσέφερε ψυχαγωγία και διασκέδαση τουλάχιστον
μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα.

18. Τα πειράματα μαζικής ηλεκτροπληξίας του
αβά Nollet
Στα μέσα του 18ου αιώνα, ο Γάλλος αβάς και
φυσικός φιλόσοφος Jean Antoine Nollet, ο οποίος
ασχολούταν συστηματικά με τα φαινόμενα του
ηλεκτρισμού, εκτέλεσε δύο δημόσια πειράματα
μπροστά στον βασιλιά Λουδοβίκο τον ΙΕ΄. Το πρώτο
πείραμα του Nollet είχε σκοπό να διασκεδάσει τον
βασιλιά με το θεαματικό φαινόμενο του
ηλεκτρισμού. Ο Nollet τοποθέτησε μια Φιάλη του
Layden στα πόδια του βασιλιά. Στην άκρη της είχε
τοποθετήσει μια μακριά αλυσίδα, την οποία
κρατούσε ο αρχηγός της βασιλικής φρουράς.
Εκείνος κρατούσε έναν στρατιώτη, αυτός τον
επόμενο, ενώ ο τελευταίος κρατούσε και αυτός την
αλυσίδα. Ο Nollet χρησιμοποίησε για το πείραμα
συνολικά 180 άτομα. Όταν η Φιάλη τέθηκε σε
λειτουργία, το ηλεκτρικό ρεύμα που παράχθηκε
ηλέκτρισε τον αρχηγό και από το χέρι του το
ηλεκτρικό ρεύμα διαπέρασε τους υπόλοιπους 179
στρατιώτες, ενώ το κύκλωμα έκλεινε με τον
τελευταίο που κρατούσε την αλυσίδα, η οποία ήταν
δεμένη στη συσκευή. Όλοι τινάχτηκαν στον αέρα.

19. Ο Λουδοβίκος όχι απλώς διασκέδασε με την επίδειξη του Nollet, αλλά πίστεψε ότι ο
ηλεκτρισμός ήταν το φαινόμενο που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από τη γαλλική
επιστήμη και ζήτησε από τον αβά να το επαναλάβει σύντομα. Πράγματι, ο Nollet, αφού
είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του βασιλιά σε μικρό χρονικό διάστημα, επανέλαβε το
πείραμα αυτή τη φορά με διακόσιους μοναχούς. Ο Nollet έβαλε τους μοναχούς να
σταθούν στην περίβολο του μοναστηριού τους πιασμένοι μεταξύ τους όχι από τα χέρια
αλλά από σιδερένια σύρματα. Όπως λέγεται, όταν η Φιάλη του Layden λειτούργησε, το
τίναγμα των μοναχών από το ηλεκτρικό ρεύμα τους αιφνιδίασε, σηκώνοντας τους
ταυτόχρονα από το έδαφος, ενώ πολλοί φώναζαν και άλλοι έκαναν διαφορετικές
σπασμωδικές χειρονομίες. Η πρώτες αυτές μαζικές ηλεκτροπληξίες, αν και δεν είχαν
θύματα λόγω του ότι η τάση του ρεύματος που διαπέρασε τη φρουρά και τους μοναχούς
ήταν μικρή, προσέφεραν ωστόσο θέαμα και διασκέδαση. Εντούτοις, η πιο σημαντική
συμβολή τους ήταν ότι κατέδειξαν τις δυνατότητες της πειραματικής συσκευής (Φιάλη του
Layden) και το πόσο σημαντικές ήταν οι προοπτικές της μελέτης γύρω από το φαινόμενο
του ηλεκτρισμού.

20. Τα δημόσια πειράματα του Faraday στο
Βασιλικό Ινστιτούτο του Λονδίνου
Ο Michael Faraday υπήρξε ένας από
τους πιο δημοφιλείς επιστήμονες που
ασχολήθηκαν με τον ηλεκτρισμό κατά
το πρώτο μισό του 19ου αιώνα. Η
φήμη του Faraday εξαπλώθηκε όχι
μόνο λόγω των επιστημονικών του
ανακαλύψεων, αλλά και εξαιτίας των
δημόσιων διαλέξεων και πειραμάτων
του στο Βασιλικό Ινστιτούτο του
Λονδίνου, τα οποία προσέλκυαν
πλήθη κόσμου. Ο Faraday έγινε
διευθυντής του Εργαστηρίου του
Βασιλικού Ινστιτούτου το 1825. Εκτός
από την καθημερινή εργασία του στο
εργαστήριο, τα απογεύματα της
Παρασκευής πραγματοποιούσε
διαλέξεις και πειράματα στο
αμφιθέατρο του Ινστιτούτου,
παρουσιάζοντας στο κοινό τις νέες
ανακαλύψεις γύρω από το φαινόμενο
του ηλεκτρισμού και εξηγώντας τις
διάφορες λειτουργίες του.

21. Τις διαλέξεις και τις πειραματικές
επιδείξεις του Faraday
παρακολουθούσαν άνθρωποι όλων των
ηλικιών που προέρχονταν κυρίως από
την ανώτερη κοινωνική τάξη του
Λονδίνου, ενώ ειδικά για τα παιδιά
έκανε ειδικές επιστημονικές διαλέξεις
κάθε Χριστούγεννα. Οι διαλέξεις του
Faraday και τα πειράματα που
διεξήγαγε είχαν πολλούς θεατές, οι
οποίοι πολλές φορές ξεπερνούσαν τα
1.000 άτομα. Χαρακτηριστικά
αναφέρεται ότι μία Παρασκευή του
1830 συνωστίστηκε τόσο πολύς κόσμος
στην αίθουσα για να ακούσει τον
Faraday και να παρακολουθήσει τα
πειράματά του, που βυθίστηκε το
πάτωμα της Βιβλιοθήκης του Βασιλικού
Ινστιτούτου από το βάρος όσων πέρασαν
από εκεί.