http://12rhythm.blogspot.com/

1. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
669
29

2. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
670
ขณะนั้น นับเปนเวลา 4 นาฬิกาเศษเล็กนอย อีกไมนานนักก็จะสวาง ทุกคนจึงไมมีใครคิด
ที่จะนอนตอไป ตางนั่งดื่มกาแฟคุยกันฆาเวลารอแสงตะวัน เกิดกับแงซายชวยกันหุงหาอาหาร
สําหรับมื้อเชา
“ดื่มกันเสียแตเชามืดอยางนี้เลยก็ดีเหมือนกัน กวาจะสวางก็กินอาหารมื้อแรกเสร็จ จะได
ไมเสียเวลา” ไชยยันตพูด
ดารินขอน้ํารอนจากหมอที่แงซายตม เทราดลงบนผาขนหนู แลวประคบซับตามใบหนา
และลําคอ หลอนดูเหมือนจะเปนคนที่นอนนอยที่สุด เชษฐาบรรจุกระสุนเพิ่มเติมเต็มอัตราศึก แทน
นัดที่ยิงเสือออกไปลงในปนประจํามือของเขา มองไปทางพรานใหญดวยความเชื่อถือศรัทธาเต็มที่
ขณะที่เขาอยูยามและเสือตัวนั้นยองกริบเขามา เขาเขาใจวาคงมีเขาเพียงคนเดียวเทานั้นที่
รูสึกตัว และเตรียมรับมือกับมันในฐานะยามระวังเหตุ คิดไปไมถึงเลยวา รพินทรผูซึ่งนอนหลับอยู
จะรูสึกตัวตื่นขึ้นทันตอเหตุการณนั้นดวย มันเทากับเปนการทดสอบพิสูจนไดอยางแจมชัดที่สุดวา
สัญชาตญาณพรานของรพินทร ควรแกการไวใจแนนอนเพียงใด ในอาณาจักรปาดงพรไพรนี้
รพินทร ยอมจะเปนหลักประกันความปลอดภัยใหแกผูอยูในความคุมครองของเขาไดเสมอไป แลว
ก็อดประหลาดใจไมไดในขอที่วา พรานหนุมผูนี้ฝกฝนประสาทใหเฉียบไวตอสัมผัสของกลิ่นไอ
อันตรายไดอยางไร มันเปนคุณลักษณะพิเศษที่พรานนอยคนนักจะมีไดเชนเขา
“ขอโทษที่ผมไมไดปลุกคุณตอนที่เสือมันยองเขามา เพราะจะเขาไปปลุกบอกก็ไมทันเสีย
แลว”
เชษฐาออกตัวเบาๆ เกรงวารพินทรจะนึกตําหนิเขาที่ยิงเสือตัวนั้นโดยพละการ ทั้งๆ ที่
รับปากกันไวแลวเปนมั่นเปนเหมาะวา หากเกิดสิ่งผิดปกติใดๆ ขึ้น เขาจะตองปลุกบอกพรานใหญ
“แตคุณก็รูสึกตัวพอดี คงจะไลๆ กับผมกระมัง เพราะพอผมลั่นไกตูมก็เห็นคุณวิ่งปราด
ไปตรงที่มันโผลออกมา”
“คุณชายทําถูกตองแลวครับ สําหรับเหตุการณฉุกเฉินเฉพาะหนาอยางนี้ ขืนมัวแตมาปลุก
ผมอยู เสือมันอาจกระโจนเขามาใสพวกเราคนใดคนหนึ่งเสียกอนก็ได ที่ผมสั่งไวนั้นหมายถึงวา
หากรูสึกตัวเนิ่นๆ แตไมสามารถจะตัดสินใจอยางไรได ก็ควรจะปลุกผม”
“คุณรูสึกตัวยังไงนะ ก็ผมเห็นคุณนอนหลับอยูแทๆ หรือวาคุณมีวิธีการที่ฝกมายังไง ทั้งๆ
ที่นอนหลับอยูก็สามารถจะรูและตื่นขึ้นทันเมื่อสัตวมันยองเขามาใกล ขอสัมภาษณสักนิดเถอะ
สงสัยมานานแลว มีญาณพิเศษอะไรหรือ?”
จอมพรานหัวเราะ มองดูอาการพิศวงสงสัยของนายจางดวยความรูสึกขันๆ
“ผมก็บอกไมถูกเหมือนกันครับ แตคงไมใชญาณพิเศษที่เหนือธรรมชาติของมนุษยทั่วๆ
ไปแนเทียว อาจมาจากความจําเจจนเคยชินเสียมากกวา ตามปกติเมื่อนอนในปาทุกครั้ง ผมนอน
หลับงายและตื่นงาย คอยระวังตัวอยูเสมอ และมักจะตื่นอยูบอยๆ เสียงหรือกลิ่นอะไรที่แววหรือโชย

3. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
671
มากระทบ มันจะปลุกผมในทันที แตตองหมายความถึงวาสุขภาพดีพรอม รางกายสมบูรณเต็มที่ ใน
การเขาปาทุกครั้ง ถาคราวใดผมรูสึกวารางกายไมแข็งแรงพอ ผมจะไมยอมเขาปาเปนอันขาด ดูแต
เมื่อคราวที่ไอผีโขมดลงมาเลนงานคนของเรา ตอนที่เราตั้งแคมปกันอยูที่โปงกระทิงนั่นยังไงครับ
คืนนั้นผมไมสบาย กอนนอนคุณหญิงก็ฉีดยาระงับประสาทไวให ผมหลับเปนตายเลย ไมรูสึกตัว
แมแตนิดเดียว…”
แลวเขาก็หยุดหัวเราะขันๆ อีกครั้งหนึ่ง เอยตอมาเปนเรื่องชวนหัววา
“ถาคุณชายพบกับพรานเฒาหนานไพรที่ผมเคยเลาใหฟง คุณชายจะยิ่งแปลกใจกวานี้ ถึง
ผมเองในขณะนั้นก็อดที่จะสงสัยเสียไมได คือคืนหนึ่งเราไปนอนอยูดวยกันสองคนในปาบริเวณ
ใกลเคียงกับเหมืองหวยสุด กอนจะหลับไปดวยกันกลางดานสัตว เราสัญญากันไววาใหคอยดักฟง
เสียงรถยนตประจําเหมืองที่จะวิ่งผานไปมาในราวกลางคืน เพราะตองการจะฝากซื้อเสบียงใน
หมูบาน รถเหมืองคันนั้นมีหนาที่วิ่งลองระหวางตัวเหมืองกับเมืองกาญจนเปนประจํา ราวๆ สักตี
หนึ่งเห็นจะได ผมก็ไดยินเสียงรถยนตวิ่งกระหึ่มไตเนินใกลกับดานที่เรานอนอยูขึ้นมา ในปา
กลางดึกอยางนั้นเสียงเครื่องยนตดังกองไปหมด ผมรูสึกตัวแตหนานไพรนอนหลับกรนสนั่น
หวั่นไหว ตองเขยาปลุกขึ้นมาแลวพากันวิ่งออกไปดักรถ ผมถามแกวาเสียงรถยนตออกดังลั่นไปทั้ง
ปาอยางนั้นแกไมไดยินหรือ แกก็สั่นหนา บอกวาแกหลับสนิท ไมไดยินอะไรเลย พอดักรถฝากซื้อ
ของเรียบรอยแลวเราก็กลับมานอนกันที่เกา ผมนึกอยูในใจวา อีตาพรานเฒาหนานไพรนี่แกเปน
พรานใหญอยูมาไดยังไง ถึงนอนขี้เซาอยางนี้ ชักไมคอยเชื่อน้ํามนตเสียแลว ทีนี้พอตอนตีสองเห็น
จะได ผมกําลังนอนหลับสนิททีเดียว ตองลุกพรวดขึ้นมาเพราะไดยินเสียงปนลั่นตูมขึ้น พอลืมตา ก็
เห็นหนานไพรหิ้วเมนตัวหนึ่งเขามา แกถามผมบางวา เมนมันพากันคลานมาเปนฝูงไมไดยินบาง
หรอกรึ ซึ่งผมก็ไมไดยินจริงๆ ตื่นขึ้นเพราะเสียงปนนั้นเอง หนานไพรไมไดยินเสียงรถยนต แตแก
กลับไดยินเสียงสัตวตัวเล็กๆ เดิน ทั้งๆ ที่แกนอนหลับ และอยาวาแตเมนเลย ตอใหงูตัวเล็กๆ เลื้อย
เขามาใกล แกก็จะตองรูสึกตัวตื่นทันเสมอ เรื่องประสาทสัมผัสของคนเรานี่ มันอยูที่การฝกครับวา
จะใหเคยชินกับสิ่งใด”
คณะนายจางของเขาทั้งสามพากันหัวเราะขึ้น ในเรื่องที่เขาเลา ดารินบอกมาวา
“มีนิทานเลาแกเหงาใหฟงไดเสมอแหละนะ นายพราน”
“นี่ไมใชเรื่องนิทานครับ แตเปนเรื่องจริง”
“มีอยางที่ไหน เสียงรถยนตวิ่งเขามาใกลๆ ไมไดยิน กลับไปไดยินเสียงเมนเดิน คุณถูกอี
ตาพรานเฒาหนานไพรนั่นตุนใหกระมัง ที่แกลงทําเปนนอนหลับขณะที่รถคันที่จะดักฝากซื้อของวิ่ง
เขามาใกล แกขี้เกียจลุก จะหลอกใหคุณลุกขึ้นวิ่งไปดักรถคนเดียว”
หลอนแยงมาปนหัวเราะ รพินทรทําหนาขึงขัง
“ผมรับรองไดวาหนานไพรหลับจริงๆ ครับ แกกรนออกลั่นไปหมด และที่พิสูจนชัดวา
แกไมไดแกลงนอนหลับก็คือ แกตองการจะดักรถคันนั้นเสียยิ่งกวาผมเสียอีก สําหรับผม...สิ่งที่

4. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
672
ตองการจะฝากซื้อก็เพียงแคบุหรี่กับยาควินิน สวนของที่แกตองการนั้นสําคัญกับแกอยางที่สุด ชนิด
ที่ถาไมไดมา ก็เดินตอไปไมไหวทีเดียว แกเปนคนติดฝน คนขับรถคันนั้นกับแกรูจักกันดี แก
ตองการจะดักพบคนขับและสั่งใหคนคนนั้นไปซื้อฝนจากพอคาคนหนึ่ง ซึ่งแกถือเปนความลับ
จะตองไปบอกกับคนขับดวยตนเอง เชื่อไดแนวาแกตองไมแกลงนอนหลับ”
“ก็นาจะเปนไปไดอยางรพินทรเลานี่เหมือนกัน....”
ไชยยันตเสริม
“พรานปาอาจนอนขี้เซาที่สุดสําหรับเสียงอื่นๆ แตก็เฉียบไวที่สุดสําหรับสัตวเลี้ยง มัน
เปนสัญชาตญาณชนิดหนึ่งของเขา เรื่องที่เลาใหฟงนี่แปลกดี หนานไพรที่วานี่เปนมือพรานเยี่ยม
ยอดมากไมใชหรือ?”
“สําหรับการลาชางละก็ ผมเคยเปนลูกศิษยอีกนั่นแหละครับ หนานไพรไมเคยยิงชางตัว
ไหนในระยะที่หางเกิน 20 กาว เวลานอนในปาแทนที่จะนอนที่สูง กลับชอบนอนขวางดักอยูกลาง
ดานสัตว ผมเองก็ไดอะไรดีๆ จากแกมามากเหมือนกัน จะถือวาเปนครูก็ไมผิด นาเสียดาย ที่แกมา
ตายเพราะกระทิงแตก็ตายสมศักดิ์ศรีพรานใหญ คือกระทิงตัวนั้นถูกแกยิงเอาตัวได สวนแกมาตาย
เพราะบาดแผลเปนพิษทีหลัง ความจริงแกก็ลมกระทิงมาเสียนับไมถวนแลว แตมนุษยเรามีจุดจบ
ดวยกันทั้งนั้น ผมเองก็ยังไมทราบเหมือนกัน ลาสัตวมามาก ไมทราบวาจะตายเพราะสัตวชนิดไหน”
“อาจเปนสัตวสองเทา ปากแดงๆ มีเขาที่หนาอกก็ได!”
ไชยยันตสัพยอกมาดวยอารมณคะนอง ทุกคนหัวเราะครืน ยกเวนดารินผูหันไปคอน
เพื่อนชายอยางขวางๆ บนอุบอิบหนาแดง
“บา! ไชยยันต พูดอะไรก็ไมรู หยาบคาย อยางนอยที่สุดก็คิดบางซิวามีสุภาพสตรีอยูใน
คณะดวยคนหนึ่ง พูดจาอะไรก็ควรจะสงวนปากคําไวบาง”
“โทษที! ลืมไป นึกวาเธอเปนชายอกสามศอกเหมือนพวกเราคนหนึ่ง ก็ไหนเธอบอกวา
พวกเราเสมอภาคกันหมดยังไงละ ไมถือวาใครเปนสุภาพสตรีหรือใครเปนสุภาพบุรุษ ลงมาดวยกัน
แบบนี้แลว เธอก็คือผูชายคนหนึ่ง”
หลอนคอนอีกครั้ง
“แตในดานถอยคําวาจา ก็ควรเกรงใจฉันบางซิ มีอยางหรือพูดออกมาไดวาสัตวที่ ‘มีเขาที่
หนาอก’ ออ! เธอเห็นผูหญิงเปนสัตวไปเสียแลวงั้นหรือ?”
เพื่อนชายยกมือไหว หัวเราะแหงๆ
“ขอโทษอีกครั้ง ไมไดตั้งใจเลย...ผูหญิงหรือผูชายก็เปนสัตวชนิดเดียวกันนั่นแหละ สัตว
มนุษยยังไงละ”
“ไปไดน้ําขุนๆ เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยว ‘สัตวมีเขาที่หนาอก’ เกาะแพน ‘สัตวมีหนวดที่ปาก’ เสีย
ดวยพานทายปนนี่หรอก”

5. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
673
หลอนขยับพานทาย .470 ดับเบิลไรเฟลคูมือ ไชยยันตรองลั่นกระโดดถอยหางออกไป
พี่ชายทําหนาที่ตุลาการตามเคย จุปากเบาๆ
“เอาละๆ หยุดทะเลาะกันเสียที ทะเลาะกันมาตั้งแตเล็กจนโต ไมรูจักเบื่อสักที สองคนนี่
...”
แลวก็หันมาทางจอมพรานผูกลั้นยิ้มอยู ชวนคุยหาความรูตอไปอยางสนใจ
“คุณพอของคุณก็เปนพรานชั้นยอดเหมือนกันไมใชหรือ ความรูในเรื่องปาทุกชนิด คุณ
ไมไดรับการถายทอดมาจากคุณพอคุณโดยตรงหรอกหรือ?”
“คุณพอของผมทานเปนพรานสมัยใหมเกินไปครับ ทานสอนใหผมรูจักแตเฉพาะการลา
การติดตามรอย และการศึกษาภูมิประเทศของปาเทานั้น สวนวิชาพรานแบบพื้นบาน ผมเสาะ
แสวงหาเพิ่มเติมเอาเอง จากพวกพรานพื้นเมืองเกาๆ คุณพอสอนแตเพียงวาถาปนดี กําลังใจดี ฝมือ
การยิงดีและรูจักปาตลอดจนสัตวที่จะลาไดดีแลว ก็ไมมีอะไรจะตองกังวล นี่เปนหลักของนักลา
สัตวผูเจริญแลวเขายึดถือกัน แตสําหรับพรานเกาแกโบราณพื้นเมืองแลว มีอะไรที่ลึกลับซับซอน
กวานั้นอีกมาก มันออกจะคานกับวิทยาศาสตร แตมันก็ไดผลศักดิ์สิทธิ์นาอัศจรรยเหมือนกัน
เกี่ยวกับทางไสยเวท อาคม สมัยแรกๆ ผมก็ไมคอยจะเลื่อมใสศรัทธานัก แตประสบการณที่ผานไป
นานๆ บางขณะก็ทําใหตองยอมรับนับถือเหมือนกัน สิ่งที่พูดถึงนี่ก็คือพิธีกรรมตางๆ ในปา เปนตน
วา การขมปา การขอลาภจากเจาปา การขอสมาลาโทษ การบําบวงขอฝากสัตวที่ยิงไดไวในความ
อารักขาดูแลของเจาปา ในกรณีที่เรายังไมสามารถจะเคลื่อนยายสัตวที่ยิงไดนั้นๆ ไปไดในทันที โดย
ปองกันไมใหสัตวอื่นมากินเสียกอน อะไรเหลานี้ พรานพื้นเมืองเกงๆ เทานั้นที่จะสอนใหได”
คณะนายจางทั้งสามพากันจองมองดูเขาอยางประหลาดใจ เชษฐาครางอือออกมาในลําคอ
แลวหัวเราะเบาๆ
“แปลกนี่ ผมเพิ่งจะมารูเอาเดี๋ยวนี้เองวา คุณเลื่อมใสอยูในหลักไสยศาสตรของพราน
พื้นเมือง เกี่ยวกับคาถาอาคมเหมือนกัน ทาทางคุณไมบอกเลย”
“ถึงวาซิ...”
ไชยยันตกลาวมาโดยเร็วอีกคนอยางทึ่งๆ
“แตผมไมเคยเห็นคุณมีพิธีรีตองอะไรอยางพรานพื้นเมืองเลย ก็เห็นคุณเปนอยางพราน
ทันสมัยที่ผานโลกเจริญมาแลว ทุกสิ่งทุกอยางเหมือนพวกเรานี่แหละ เวนไวจากความช่ําชองอันเกิด
จากประสบการณชํานาญเทานั้น”
ดารินคนเดียวที่นิ่งเงียบ ไดแตจองหนาจอมพรานอยูเชนนั้นอยางสนเทห เพราะอยางนอย
ที่สุด หลอนก็ไดเผชิญมากับตนเองแลวเกี่ยวกับเรื่องในทํานองนี้ ยังจําไดดีถึงการนั่งหางที่โปง
กระทิง และคืนนั้นหลอนเห็นและไดยินไปตางๆ นานา จนไมอาจหลับตาลงได
มันเปนคืนที่นาหวาดสยองที่สุดในชีวิต

6. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
674
และเขาผูนี้แหละ เปนคนสอนใหหลอนทําพิธีสมานางไม ซึ่งจากนั้นอาการของ ‘ประสาท
หลอน’ ตางๆ ก็หายเปนปลิดทิ้ง หลอนนอนหลับไปไดอยางสบาย ทําใหเปนเรื่องนาคิดมาจนกระทั่ง
บัดนี้
มันไมนาเชื่อเลยวาคนที่ไดรับการศึกษามาอยางดีแลวเชน รพินทร ไพรวัลย จะสนใจ
ศรัทธาอยูใน ‘มนตมืด’ ชนิดนี้ แตเมื่อหลอนพยายามสอบซักถามเพื่อจะเอาความแนชัดจากเขาใน
วันรุงขึ้นถัดมา เขาก็กลับใหคําตอบแบบกํากวมชวนใหเขว จนหลอนไมอาจลงความเห็นอยางใดได
ถูก
ระหวางที่พรานใหญจิบกาแฟนิ่งเฉยอยูนั้น เชษฐาก็กลาวถามย้ํามาอีกวา
“ถามจริงๆ เถอะ เรื่องอยางวานี่ เปนความจริงหรือรพินทร?”
จอมพรานยิ้ม ไมมีใครตีความหมายในรอยยิ้มของเขาออก สีหนากรานเกรียม ครึ้มไป
ดวยเคราดก เปนเงาอยูในสลัวของกองไฟ ขณะนั้นไกปาเริ่มขันกระชั้นถี่ขึ้นเปนลําดับ แววตาคม
กราวระคมออนโยนคูนั้น มองไปยังคณะนายจางของเขาทีละคนอยางชาๆ แลวก็มาจับนิ่งประสาน
กับดวงตาที่จองมากอนแลวของ ม.ร.ว.หญิงดาริน
“มันพูดยากครับ ในเรื่องนี้...”
ในที่สุดเสียงหาวต่ําก็ดังมาจากเขา
“ทฤษฎีของในเมืองเปนไปอยางหนึ่ง และทฤษฎีของในปา มันก็เปนไปอีกอยางหนึ่งซึ่ง
ไมเหมือนกัน และยากที่จะมาเปรียบเทียบกันได จะพิสูจนกับแบบกฎของเรขาคณิตหรือวิทยา-
ศาสตร เพื่อใหไดผลลัพธแนนอนออกมา ก็ทําไมไดอีกเหมือนกัน ผมอยากจะพูดวามันเปนหลักของ
จิตวิทยา เพื่อชวยใหดานกําลังใจเสียมากกวา เกี่ยวกับเรื่องคาถาอาคมอะไรอยางวานี่ ใครๆ ก็ยอมรับ
กันอยูแลววา ในปามันเต็มไปดวยสิ่งลี้ลับมหัศจรรยและคอนขางจะอาถรรพณ บางขณะก็หาสาเหตุ
ของมันไมไดวา เกิดขึ้นจากอะไร ยกตัวอยางงายๆ ในเรื่องที่ผมจะเลาใหฟง คือคราวหนึ่งเมื่อผมยัง
มือออนหัดและอยูในวัยรุน หัดนั่งหางคนเดียวเปนครั้งแรกที่ดินโปง เดือนมันหงาย และปาก็โปรง
ผมเห็นจากแสงเดือนถนัดตาวาหมูโทนตัวหนึ่งเดินลงมากินดินโปง เสียงขุดคุยของมัน เสียงเคี้ยว
อาหาร ยืนยันอยูชัดวาเปนมัน มิหนําซ้ําแสงจันทรก็สวางออกอยางนั้น เห็นตัวมันอยางถนัด ปนที่
ผมใชเปนปนลูกซองแฝด บรรจุลูกปรายชนิดเกาเม็ดทั้งสองลํากลอง ระยะหางไมเกิน 20 วาอยาง
นั้น และเปาหมายที่ชัดอยางนั้น มันไมมีทางจะพลาดไดเลย หลังจากยิงออกไป ผมก็เชื่อรอย
เปอรเซ็นตวาไมพลาดแน เพราะไดยินเสียงมันรองและลมกลิ้งชักดิ้นชักงออยู เพื่อความแนใจผมซ้ํา
ไปอีกนัดหนึ่ง มันหงายทองนิ่งอยูตรงนั้น ผมนั่งกระหยิ่มใจรอคอยแสงตะวัน พอรุงเชามองลงมา
อีกครั้ง สิ่งที่ผมยิงลมและเห็นนอนหงายทองอยูในแสงจันทรเมื่อคืนนี้นั้น ที่แทก็คือตอไมนั่นเอง
คําถามที่นาประหลาดใจที่สุดก็คือวา ถาตาผมฝาดเห็นตอไมเปนหมูไปแลว เสียงหวีดรองของมัน
เสียงดิ้นทุรนทุราย และภาพขาทั้งสี่ของมันที่สั่นกระตุกชักดิ้นพราดๆ ใหเห็นเมื่อคืนนี้คืออะไร...”

7. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
675
เขาเวนระยะ จิบกาแฟอีกครั้งในขณะที่ทุกคนจองตาเขาไมกะพริบ คอยฟงอยูอยางแทบ
จะสะกดกลั้นลมหายใจ พรานใหญหัวเราะเบาๆ แลวเอยเนิบๆ ตอมา
“ทีนี้อีกครั้งหนึ่งนะครับ นั่งหางเหมือนกัน แตเปนหางหนองน้ํา คราวนี้ใชไฟฉายขนาด
สามทอนสอง เพราะเดือนมันมืดและปาทึบ ปนไรเฟลขนาด .30-06 ฟงเสียงใบไมลั่นกรอบแกรบอยู
เปนเวลานาน รอคอยจนแนใจ เพราะไดยินเสียงจุมจมูกลงไปในน้ํา จึงฉายไฟปราดลงไป จากลําไฟ
ฉายมันเปนกวางเขางามตัวใหญทีเดียว ผมยิง มีเสียงรองลั่นออกมาทันทีที่กระสุนระเบิด...”
รพินทรกระดกลิ้นออกมาเลียริมฝปาก มองสบตาทุกคน ถามวา
“นึกออกไหมครับ กวางมันถูกปน มันควรจะรองเสียงยังไง?”
ทุกคนสั่นหนาไมคิดคนหาวาเสียงกวางรองมันควรจะเปนเสียงอยางไร เพราะมัวแต
ตื่นเตนกระหายที่จะฟงเรื่องราวจากเขา จอมพรานนิ่งไปครูก็หัวเราะหึๆ แลวบอกมาหนาตาเฉยดวย
เสียงเรียบๆ เชนเดิมของเขาวา
“มันรองตอบเสียงปนของผมออกมาวา ‘โอย!’ ครับ หูผมไมไดฝาด จะเปนกวางหรือ
อะไรผมก็ไมกลายืนยัน แตยืนยันวาไดยินเสียงรองอยางนี้จริงๆ เมื่อปนของผมระเบิดเปรี้ยง
ออกไป”
ดารินรองอะไรออกมาคําหนึ่งเบาๆ ยกมือขึ้นลูบแขนอันขนลุกเกรียวอยูในขณะนี้ สวน
เชษฐากับไชยยันตหันมามองดูหนากันดวยความรูสึกอันบอกไมถูก
“แลวกวางตัวนั้น?”
เชษฐาถามมาเร็วปรื๋อ
จอมพรานยักไหล
“พอปนลั่นตูม ไฟฉายเจากรรมก็หลุดจากมือผมไปเพราะแรงสะทอนถอยหลัง ภาพทุก
สิ่งมืดมิด ตามความรูสึกของผมไดยินเสียงมันลมลงดิ้นน้ําแตกกระจาย แลวก็มีเสียงตะกายลุกขึ้นได
วิ่งสวบสาบหายไป...”
“หลังจากนั้นละ?”
“พายุเริ่มพัดกระหน่ําอยางรุนแรงที่สุด จนผมตองเอาผาขาวมามัดตัวติดไวกับตนไม ไม
ใหญขางเคียงอีกหลายตนหักโคน และฝนตกหนัก ผมตองนอนแบบลิงอยูบนยอดไม จนกระทั่ง
สวาง พอลงมาดูไมปรากฏรองรอยอะไรทั้งนั้น ผมก็ไดแตบอกกับตนเองวา สิ่งทั้งหลายที่เกิดขึ้นเมื่อ
คืนนี้ ลวนเปนอาการประสาทหลอนของตัวเองเทานั้น ตอมาอีกหลายตอหลายครั้ง ที่ผมพยายามจะ
ปลอบใจตนเองวาประสาทหลอนหรือหูฝาดในสิ่งวิปริตผิดอาเพศตางๆ ที่ผมไดพบเห็น ในขณะที่
ทองปาอยูคนเดียว บางขณะมีคนมากูเรียกชื่อ...ผมฉายไฟก็ไมเห็นตัว บางขณะผมเห็นกองทัพของ
สิงสาราสัตวรอยพันชนิด มาเดินขูคําราม วนเวียนอยูใตหาง ยิงเสียจนกระทั่งกระสุนที่ติดตัวมา
เกลี้ยงฉาด แลวก็นั่งตัวสั่นอยูบนยอดไม ภาวนาใหรุงเชาเสียโดยเร็ว บางขณะรางของอะไรสักอยาง
ที่สูงขนาดยอดยางเดินกาวผานหางผมไป สิ่งเหลานี้ วิทยาศาสตรทางจิตลวนลงความเห็นไดอยาง

8. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
676
เดียววา มันเปนภาพลวงตาในขณะที่จิตประสาทของคนเราไมอยูในภาวะปกตินี้ เมื่อคนเรากําลัง
เปลาเปลี่ยวเอกะ และบังเกิดความพรั่นพรึงขึ้นมา ก็สรางภาพขึ้นมาลวงตัวเอง ผมเองก็ลงความเห็น
อยางนั้นเหมือนกันเพื่อปลอบใจตนเอง ภายหลังจากผานพนภาวะนั้นไปแลว ทวาในขณะที่มันกําลัง
เผชิญอยูแตละครั้งนั่นสิ ผมแทบเสียสติเปนบาไป เพราะความหวาดกลัว ผมจะมีอะไรมาแกอาการ
ของประสาทหลอนชนิดนี้ได ปลอบใจตัวเองตามทฤษฎีของวิทยาศาสตร มันก็ไมเปนผล จะพึ่งไฟ
ฉาย พึ่งปน ไมวาอานุภาพดีสักขนาดไหน มันก็ชวยอะไรไมได อาการชนิดนี้แหละครับ ทําใหผม
เริ่มจะเห็นคุณคาของวิชาพรานของผมสมัยโบราณ ที่พวกเราสมัยใหมเห็นกันวาเปนสิ่งเหลวไหลงม
งาย ชีวิตที่คลุกคลีจําเจอยูในปาดง จนถือเอาปาเปนบานอยางผม จะเรียนรูเฉพาะปน สัตว หรือ
ตนไม เพียงสามอยางไมได ตองเรียนใหรูถึงวาในปานั้นมันมี ‘อะไร’ อยูดวย ก็เขาหลักหนามยอก
เอาหนามบง หรือเกลือจิ้มเกลือนั่นแหละครับ เมื่อปามันอาถรรพณลี้ลับ เราก็ตองทําตัวให
อาถรรพณลี้ลับไปกับมันดวยอยางกลมกลืน อยาไปขวาง ภายหลังจากนั้นเมื่อผมจัดเจนชํานาญขึ้น
พอจะเขาใจไดวาอะไรเปนอะไรในปา ไมหัวเราะเยาะ ไมดูแคลนพิธีกรรมทางไสยเวทตางๆ ของ
พรานรุนปูรุนทวด ก็ไมปรากฏวาสัตวตัวไหนที่ผมยิงแลว จะไมมีรองรอยใหคนหาติดตาม ภายหลัง
ไมมีสัตวปาตัวไหนรองเปนเสียงคนตอบผมมา ไมมีภาพลวงตาหลอกหลอนตางๆ เกิดขึ้นอีก”
ไชยยันตจุปากเบาๆ หันไปมองดูเพื่อนของเขาดวยสายตาตื่นเตน
“ของจริงเสียแลว หรือไง เชษฐา เรื่องประเภทนี้เราไดยินไดฟงมาเสียนักตอนัก จาก
พรานพื้นเมืองถิ่นตางๆ แตเราก็เชื่อเสียไมได จนกระทั่งมาไดยินจากปากคําของรพินทรเอง ซึ่งเขา
เพิ่งจะมาเปดเผยใหเราทราบเอาเดี๋ยวนี้เอง ลงพรานที่ผานการศึกษาอังกฤษ อเมริกา เยอรมันนี
มาแลวถึงสามประเทศบอกกับเราแบบนี้ มันก็ชัดเทานั้น”
เชษฐาอัดควันจากกลองหนักหนวง สีหนาเครงขรึม
“ฮือม นาคิดมากทีเดียวรพินทร คุณนี่เก็บอะไรตออะไรไวมากเหลือเกินนะ เพิ่งมาคอยๆ
ขยายใหเรารูเอาตอนที่เดินปาลึกเขามาทุกขณะนี่เอง”
“โปรดอยาถือสาเอาเปนเรื่องจริงจังอะไรเลยครับ คิดเสียวามันเปนประสบการณที่เกิดขึ้น
เฉพาะตัวผมเองคนเดียวดีกวา พรานที่ไดรับการศึกษาดีๆ อีกหลายๆ คน อาจไมจําเปนตองพบในสิ่ง
ที่ผมไดเคยพบมาแลว และอาจเห็นวามันเปนสิ่งเหลวไหลทั้งสิ้น ที่ผมเลาใหฟงตามจริงก็เพราะเห็น
วา เราไดมารวมชีวิตกันแลวเชนนี้ พลาดพลั้งหนักเบาอยางไร ก็คงจะอภัยใหกันได”
“ไมมีเหตุผลอะไรที่เราจะเห็นวา คําพูดของคุณเหลวไหลหรือจะมาหลอกลวงเราเพื่อ
อะไร รพินทร คําพูดของคุณมีเกียรติเสมอ คุณไมอยากจะพูดเรื่องนี้ใหเราฟง แตเราคาดคั้นขอให
คุณอธิบายเอง และคุณไมใชพรานพื้นเมืองที่งมงายในสิ่งที่ไมมีเหตุผล”
หัวหนาคณะเดินทางเอยแชมชา หนักแนน
“แนนอน! พวกเราดวยกันทั้งหมดนี่ ก็ไดเห็นฤทธิ์เดชอาถรรพณแปลกๆ ของปากันอยู
ชัดเจนกับตาแลว ความพิสดารนาขนลุกของไอกุด ความลึกลับมืดมนของเจาผีโขมดที่ยังขบคิดไม

9. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
677
แตก เลหเหลี่ยมราวกับอาชญากรที่แสนฉลาดของเจามหิงสาตัวนั้น และควายเจาปญญาเกินดิรัจฉาน
ของไอแหวง! สิ่งเหลานี้ยืนยันในสิ่งที่คุณพูดไดเปนอยางดี”
ไชยยันตกลาวอยางตรึกตรองมาอีกคนหนึ่ง ดวยความรูสึกอันไมสูจะสบายนัก แลวก็หัน
มาทางดาริน ถามวา
“นักวิทยาศาสตรจะวายังไง คราวนี้ไมเห็นขัดคอนายพรานของของเราเลย นั่งเงียบเชียว
นะ”
แพทยสาวคนสวยยักไหล ยิ้มจืดๆ พูดออมแอมวา
“ฉันนะไมอยากจะพูด เพราะเจอมากับตัวเองแลว”
“เจออะไร?”
พี่ชายและเพื่อนชายถามมาโดยเร็วเปนคําเดียวกัน หญิงสาวหัวเราะกรอยๆ แลวก็เปดเผย
ถึงความลี้ลับพิสดารของปา ซึ่งหลอนเผชิญมากับตนเองในคืนที่นั่งหางคูกับรพินทรใหทั้งสองฟง
โดยตลอด เชษฐากับไชยยันตเต็มไปดวยความงงงัน พอหลอนเลาจบ ไชยยันตก็ครางออกมา
“ออ! นี่แมนักวิทยาศาสตรตัวดี โดนเขาใหแลวเรอะ ปดเงียบเชียว เพิ่งจะมาขยายเอา
เดี๋ยวนี้เอง”
“ฉันไมอยากจะเลาใหฟง เพราะคิดวามันเปนอุปาทานเสียมากกวา ขืนเลาไปเดี๋ยวเธอกับ
พี่ใหญจะหัวเราะเยาะเอา กลายเปนจุดออนของฉันเสียเปลาๆ”
“ถางั้นเชษฐาก็คิดถูกแลว ที่สั่งใหรพินทรไปนั่งหางเปนพี่เลี้ยงคุมกันเธอในคืนนั้น ถาเธอ
ขืนไปจับคูนั่งอยูกับฉันหรือเชษฐา เธอเกิดอาการแบบนั้นขึ้นมา ก็คงไมรูจะแกเคล็ดกันยังไง อยางดี
ก็ชวนกันกระโดดลงจากหางวิ่งปาราบไปคนละทาง”
ไชยยันตพูดแลวก็หัวเราะออกมา
“ผมเองบุกมาหลายปา ยังไมเคยโดนจังๆ เขาสักที ทุกปาที่ผานมาแลวก็ไมลึกเทากับปา
นี้”
หัวหนาคณะเดินทางพูดเบาๆ
“อาจเปนเพราะคุณชายประสาทดีเปนพิเศษก็ไดครับ ผมก็เรียนแลววา สิ่งเหลานี้มันไมได
เกิดขึ้นกับคนที่เขาปาทุกคนเสมอไป มันเปนทีๆ ของมันเหมือนกัน แตสําหรับผมกอนที่จะคร่ํา
หวอดมาถึงขนาดนี้ เจอมาเสียนักตอนักแลว พวกพรานพื้นเมืองเขาเจอ เขาก็เอามาเลากัน มิหนําซ้ํา
ยังขยายความออกไปใหญโตใหเปนเรื่องตื่นเตนนากลัวยิ่งขึ้น แตผมเจอผมไมเคยบอกเลากับใคร
เพิ่งจะมาคุยเปนเรื่องสนุกๆ ใหคณะคุณฟงนี่แหละครับ”
“แตผมดูคุณไมออกเลย วาคุณจะเปนคนเชื่อถือในวิธีการของพรานพื้นเมืองแบบนี้ เห็น
เวลาคุณเดินปา คุณก็อยูในอาการปกติธรรมดาๆ เหมือนพวกเรานี่เอง ไมไดเสกคาถาอาคมยกมือ
ไหว หรือทําอะไรแปลกๆ ใหเห็นเลย”

10. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
678
ไชยยันตยังเต็มไปดวยความพิศวงเปรยมา จอมพรานยิ้มเล็กนอย ทําใหสีหนาอันกราน
เกรียมนั้นมีแววออนหวานขึ้น
“ผมเอามันมาประยุกตกันครับ ระหวางความเชื่อถือตางๆ กับเหตุผลสมัยใหม พรานอยาง
ผมจะเขาปาแตละครั้ง มานั่งบนบานศาลกลาว ยกมือไหวตนไมหรือภูเขาทวมหัว บนอะไรหมุบ
หมับมันก็จะดูกระไรอยู ผมใชวิธีสํารวมจิตใหเที่ยง แลวก็สงกระแสจิตไปยังสิ่งที่เราไมอาจมองเห็น
ไดดวยตาเปลาเหลานี้ จะบอกกลาอยางใดก็บอกกันอยูในใจ เทานั้นเปนอันเสร็จพิธี มันก็ไดผล
เทากันนั่นแหละ คือกําลังใจของเราจะดีขึ้น ไมจําเปนตองจุดธูปจุดเทียนใหมันเปลืองของเสียเวลา
แลวก็เสียสถาบันที่ผมเคยผานมา”
“เอ...แตผมรูสึกวาจะสังเกตเห็นอะไรจากคุณอยางหนึ่งนะ เพิ่งจะมานึกขึ้นไดเดี๋ยวนี้เอง
เมื่อเรามาพูดกันถึงเรื่องนี้”
เชษฐาพูดยิ้มๆ ทอดสายตามายังพรานใหญอยางเลื่อมใส
“คุณชายสังเกตเห็นอะไรหรือครับ?”
“เวลาคุณจะบุกเขาดงแตละครั้งนะซิ ผมเห็นคุณยืนนิ่งๆ มองซายมองขวา แลวก็หักกิ่งไม
เล็กๆ ทิ้งคาไวทุกครั้ง มันเปนพิธีทางไสยเวทอะไรหรือเปลา?”
จอมพรานหัวเราะ ราชสกุลหนุมใหญผูเปนนายจางของเขาโดยตรงผูนี้มีความสังเกตอัน
ละเอียดลออจริงๆ
“ไหนๆ ผมก็บอกกับคุณชายมาถึงเพียงนี้แลว เพราะฉะนั้นไมจําเปนที่ผมจะตองปดบัง
อะไรอีก ที่คุณชายเห็นผมหักกิ่งไมเล็กๆ ทิ้งไวทุกครั้งนั่นนะ จะวามีอะไรทางไสยเวทเกี่ยวกับพิธี
ของพรานสมัยโบราณ มันก็มีอยูเหมือนกันแหละครับ คือมันเปนพิธีขมปา หรือหักปาอะไรทํานอง
นี้ วัตถุประสงคก็คือใหเรามีอํานาจเหนือปา บุกเขาไปโดยไมมีอันตรายใดๆ มาแผวพานได แตถาจะ
พิจารณากันตามหลักขอเท็จจริงอีกอยางหนึ่ง มันก็ใหประโยชนไมนอยทีเดียวครับ กิ่งไมที่เราหักไว
ก็คือการทําเครื่องหมายกันหลงนั่นเอง อยางนอยที่สุดเวลาเราสาวรอยกลับหรือเดินยอนมาพบเขา
เราก็จะจําทางได เพราะตนไมกิ่งไม หรือทางดานในปา มันมองดูเหมือนกันไปหมด ยากที่จะ
กําหนดจดจํา แตเทาที่ผมหักกิ่งไมไวทุกครั้งกอนที่จะบุกเขาดง มันเกิดขึ้นจากนิสัยเคยชินมากกวา
อยางอื่น อะไรก็ตามที่เราทําอยูบอยๆ เปนประจํา มันก็ติดเปนนิสัย”
“ไมเสียแรงเลยนะที่เราไดคุณมาเปนคนนําทางในครั้งนี้ พวกเราไดศึกษาและไดขอคิดใน
เรื่องของปาอยางกวางขวางเหลือเกิน ชนิดที่เราไมเคยมีโอกาสรูมากอน สารพัดทุกแงทุกมุมเลย แต
เสียอยางเดียว คุณคอยๆ ขยายออกมาทีละอยาง”
ไชยยันตเอยออกมาดวยความรูสึกแทจริง ดารินก็ขัดโพลงออกมา
“อาว! ตามธรรมเนียมของทิศาปาโมกข เกจิอาจารยผูประสิทธิ์ประสาทวิชาก็ตองอยางนี้
ซิ คือตองใหผูที่จะมาฝากตัวเปนศิษยปรนนิบัติวัตถาก ลําบากลําบนไปกับอาจารยเสียใหนานๆ

11. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
679
หนอย จึงคอยๆ ใหวิชาทีละขั้นๆ ไป ลูกศิษยตองคอยกราบไหวงองอนขอถายทอดวิชาอยูเสมอ
แหละ มายงั้นก็ไมให”
รพินทรหัวเราะออกมาดังๆ ลากเสียง
“ไมใชอยางนั้นหรอกครับคุณหญิง บังเอิญวาผมเปนคนไมคอยจะชางพูด แลวถาไมถาม
ผมจะบอกไดยังไง ก็ยังไมทราบมากอนเหมือนกันวา อะไรที่รูดีแลว หรืออะไรที่ยังไมรู โดยเฉพาะ
อยางยิ่งสําหรับคุณหญิง เห็นบอกวาผานซาฟารีกับลุมน้ําอะเมซอนมาแลว รพินทร ไพรวัลย แหง
หนองน้ําแหงจะกลาบังอาจหรือครับ จะกลายเปนสอนหนังสือใหสังฆราชไป”
หลอนคอนขวับ พูดสะบัดๆ
“เอามาพูดอีกแลว! จะใหบอกกันสักกี่ครั้งวาโมเลน”
เชษฐากับไชยยันตหัวเราะอยางครึกครื้น ทุกคนอยูในอารมณแจมใส ลืมเรื่องปญหาหนัก
เฉพาะหนาไปชั่วขณะ ยังไมมีใครสามารถจะทําอะไรไดกอนเวลาตะวันขึ้น นอกจากจะรวมกลุม
สนทนาฆาเวลาลอมกองไฟที่ใชหุงตม ไชยยันตยังติดใจเรื่องเกาอยูไมหาย ก็ถามมาอีก
“บอกใหรูหนอยไดไหม พิธีทางไสยเวทของพวกพรานปาเขามีอะไรบาง?”
“มันมากมายเหลือเกินครับ แตที่สําคัญๆ ก็เห็นจะมีอยูสองสามอยาง คือการขมปา การขอ
ลาภจากเจาปาเจาเขา การขอสมาลาโทษ และการขอฝากสัตวที่ยิงไดใหเจาปาชวยคุมครองรักษา
กอนที่จะมาขนยายอยางที่บอกแลว แมกระทั่งการผูกหางก็ยังตองมีพิธีตามเคล็ดภายหลังจากที่ยิง
สัตวไดแลว พรานบางคนก็ตองมีพิธีสะกด แกอาถรรพณ โดยเชื่อกันวาภูติชนิดหนึ่งที่สิงอยู
ประจําตัวสัตว จะวิ่งเขาสิงตัวของพรานคนยิงในทันทีที่สัตวนั้นขาดใจตาย ซึ่งจะทําใหวิปริตฟน
เฟอนไป พิธีเหลานี้ก็คือการทองภาวนาถอยคําอันเปนอัตคาถา ลักษณะของมันเปนคําบาลีที่ผสมไป
กับวลีหวนๆ สั้นๆ ถาเอามาพูดใหฟง ก็นาหัวเราะอยูไมใชนอย เรื่องของคาถาเปนเรื่องของการนา
หัวเราะเสมอแหละครับ สําหรับผูที่เจริญแลว”
“แปลวาคุณใชคาถาเหลานี้เปนประจําอยูตลอดเวลา?”
คําถามมาจากดาริน และมันเปนคําถามที่พรานใหญอดีตนักเรียนนายทหารสามประเทศ
รูสึกอึดอัดพิกล
“ตรงกันขาม ทุกวันนี้ดูเหมือนจะลืมไปเสียหมดดวยซ้ํา”
“อาว! ก็ไหนคุณยอมรับวาคุณเชื่อ และรับรองวามันเปนความจริงยังไงละ?”
“วิญญาณของปากับวิญญาณของรพินทรเดี๋ยวนี้กลมกลืนเปนอันหนึ่งอันเดียวกันเสียแลว
ก็เลยไมจําเปน วาแตคุณหญิงเถิดครับ เชื่อเรื่องนี้ไหมละ?”
เขายอนถามมา
“คุณอยากจะใหฉันเชื่อไหมละ?”

12. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
680
“ไมเชื่อไวแหละครับเปนดี อยางนอยก็ไมตองมานึกทุเรศตัวเองภายหลังเมื่อกลับเขาไป
ถึงโลกเจริญแลว แตมีขอแมอยูวา คุณหญิงตองปรับจิตใจใหมั่นคงจริงๆ อยาวอกแวก อยาอุปาทาน
อีก สติอันมั่นคงของคนเรา ก็คือคาถาอาคมอันศักดิ์สิทธิ์ที่สุดเหนือกวาคาถาใดๆ ทั้งสิ้น ผมสรุปได
แคนี้แหละ”
หญิงสาวหันไปทางพี่ชายบอกวา
“ฟงดูเถิดคะพี่ใหญ นายพรานของเราคนนี้พูดอะไรเปนสองแงสองมุม ทิ้งเปนการบาน
ใหเราตองคิดปวดสมองอยูเสมอ วินิจฉัยลงไปไมไดแน เหตุผลขออรรถาธิบายของเขาเปรียบ
เหมือนน้ํากลิ้งบนใบบอน จับไมติด”
“โธ นอยก็ รพินทรบอกออกชัดอยางนี้แลว เธอยังจะไปคาดคั้นไลตอนเขาถึงไหนกัน เขา
ตอบเราอยางปญญาชน ถาเธอเปนปญญาชน เธอควรจะเขาใจไดเอง อยากจะไดคําตอบชนิดที่ไม
ตองวินิจฉัยอะไรเลย เธอก็ควรจะไปถามเกิดหรือบุญคําซิ”
ไชยยันตพูดพรอมกับหัวเราะ
“ตัวเองก็ยอมรับวาเห็นมากับตาแลว เกงจริงทําไมถึงตองพึ่งคาถาสมานางไมที่รพินทร
บอกใหละ”
“ออ แปลวาเธอเชื่อเรื่องนี้รอยเปอรเซ็นตเต็มเลย”
“ยอมสารภาพวาในอาณาจักรพงไพรนี่ละก็ ฉันยอมเชื่อพรานใหญของเราทุกอยา ลงคิด
จะถายทอดร่ําเรียนวิชากันแลว ลูกศิษยไมเชื่อครูแลวจะไปเชื่อใคร มิหนําซ้ํายังเปนครูที่เห็นฝมือ
มาแลววาขนาดไหน”
หลอนหันไปทางจอมพรานบอกวา
“เปนโอกาสของเราแลวนายพราน คราวหลังชี้ลิงใหไชยยันตดู แลวบอกวาเปนชาง เขา
จะตองเชื่อคุณแนๆ”
รพินทรกับเชษฐาพากันหัวเราะลั่น แตไชยยันตทําหนาขึงขังจริงจัง
“ออ ไมมีปญหา แมสายตาของฉันจะมองเห็นอยูทนโทวาเปนลิง แตถารพินทรบอกวา
นั่นคือชาง ฉันก็ตองเชื่อตามเขารอยเปอรเซ็นต เพราะตาเขาจะตองดีกวาฉันแนๆ ใครจะรูได ฉันอาจ
ตาฝาดเห็นชางกลายเปนลิงไปก็ได ไมใชเธอนี่ รพินทรบอกวาควายปา เธอกลับบอกวาวัว เถียงกัน
ยังไมทันขาดคํา ไอมหิงสาตัวนั้นก็พุงพรวดเขาใสเลย เมื่อวานนี้ลืมเสียแลวหรือ? ไมไดพรานใหญ
ของเราที่กระชากคนอวดดีสูรูหลบเสียทันอยางหวุดหวิด ปานนี้เธอก็แหลกไปแลว”
ดารินนิ่งเฉยทําหนาไมรูไมชี้เสีย พอพูดถึงมหิงสา ควายยักษตัวนั้น บรรยากาศของการ
สนทนาที่กําลังครึกครื้นสนุกสนาน ก็เปลี่ยนมาเปนเครงเครียดอีกครั้ง
เชษฐาหันไปปรึกษาหารือกับไชยยันต ครูหนึ่งก็หันมาทางจอมพราน

13. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
681
“เราเห็นจะตองเปลี่ยนแผนชั่วคราวแลวละรพินทร เกี่ยวกับไอควายมหากาฬตัวนี้ ทีแรก
เราไมไดสนใจอะไรกับมันนัก แตเดี๋ยวนี้เห็นทีจะตองหันมาพิจารณามันใหจริงจังเด็ดขาดลงไป
ปลอยไวไมเหมาะแน ลงมาตามวนเวียนดอมๆ มองๆ สะกดเราอยูแบบนี้”
“พักทางไอแหวงไวชั่วคราว มุงตามมันกอนหรือครับ?”
“ควรจะเปนอยางนั้น”
ไชยยันตบอกมาแทนอยางหนักแนน พรอมกันก็ตอวามาปนหัวเราะเบาๆ วา
“คุณไมยักบอกใหผมรูเลยวาไอควายเจากรรมตัวนั้น ยองเขามาใกลที่นอนเราเมื่อคืน
ตอนที่ผมตื่นขึ้นมาผลัดยามคุณ”
“ผมไมอยากบอกใหคุณไชยยันตเกิดกังวลในตอนนั้นครับ ตั้งใจไววาจะบอกในตอนเชา”
แลวก็มองไปทางหัวหนาคณะเดินทาง
“แลวแผนของเราที่จะออมไปดักพบขบวนเกวียนที่ทุงชาง ตามที่พูดกันไวเมื่อวานละ
ครับ”
“คอยหารือกันใหมทีหลัง กอนอื่นตามไอควายเขาเกกตัวนี้กอน ถายังไงไมไดตัวมัน เรา
เห็นจะไมมีทางเขาถึงไอแหวงหรอก ยิ่งกวานั้นยังเต็มไปดวยอันตราย”
เมื่อเปนคําสั่งของหัวหนาคณะเดินทาง พรานใหญก็ไมมีอะไรขัดของ ทุกคนกินอาหาร
มื้อเชากันเรียบรอยกอนสวางเล็กนอย
พอปาเริ่มปรากฏแสงรางๆ พอจะมองเห็นหนากันไดถนัดโดยไมตองอาศัยกองไฟ เขาก็
นําทุกคนออกสํารวจรอบบริเวณที่พักนอน
ไมมีอะไรจะตองเคลือบแคลงแมแตนิดเดียว รอยตีนของเจามหิงสาตัวนั้นปรากฏใหเห็น
อยูเดนชัด ยืนยันวาทั้งรพินทรและแงซายไมไดจับรหัสเหตุรายเมื่อคืนนี้ผิดพลาดไปเลย มันเดิน
เลาะวนเวียนอยูรอบๆ ปางพักจริง ในระยะที่หางออกไปในรัศมีประมาณเพียง 40 เมตรเทานั้น แลว
ถอยขามลําธารไปยังอีกฟากหนึ่ง มีรอยลับเขาไวกับโคนตนตะเคียนใหญเหนือฝงธาร เหมือนจะ
เตรียมอาวุธพรอมไวสําหรับที่จะบดขยี้มนุษยอันเปนศัตรูของมัน พรานใหญมั่นใจวา มันจะตองซุม
ตัวอยูในละแวกไมเกิน 2 กิโลเมตรนี่เอง สําหรับเจตนาเตรียมแผนพิฆาตของมัน
“อาจหลบเขาหุบ หรือมายก็ขึ้นเขาไปแลวก็ไดครับ ผูกอง”
นั่นเปนความเห็นของแงซาย ซึ่งก็มีเหตุผลไมนอยเหมือนกัน เพราะในเวลากลางวัน
โดยเฉพาะตอนหัวรุงเชนนี้ นิสัยของควายปามักจะเขาไปซอนกายอยูในดงทึบ
“ผมวามันนาจะเผนไปไกลลิบทีเดียว ตอนที่เชษฐายิงเสือตัวนั้นตอนใกลรุง การที่เสือเขา
มาใกลที่พักของเรา ก็แปลอยูชัดแลววาไอควายตัวนั้นจะตองไมอยูในละแวกใกลเคียง สวนอีกอยาง
หนึ่ง ตอนที่เสียงปนดังขึ้น เทากับไปเตือนใหมันออกหางไปอีก แทนที่จะคิดอยูใกล”

14. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
682
ไชยยันตคาดคะเนตามเหตุผลของเขาบาง รพินทรยังไมออกความเห็นใดๆ ทั้งสิ้น บอก
ใหทุกคนรอเขาที่ริมฝงธารกอน ตนเองลุยขามตามรอยที่เห็นอยูหายลับเขาไปในดง ครูใหญก็โผล
กลับมาทางปากดานอีกดานหนึ่ง
“วี่แววของมันเปนยังไงบาง?”
เชษฐาถามอยางรอนใจ
“บายหนาไปทางปาหนาม ที่เขาไปหลบอยูเมื่อเย็นวานนี้ครับ ทายไมถูกวาจะเขาไปซุม
อยูในนั้นอีก หรือจะเลยไปไหน ผมตามรอยมันไปไมไกลนัก”
“เอาละไมวามันจะวางแผนเลนกลอยางไรกับเรา สําหรับวันนี้ถึงไหนถึงกัน”
หัวหนาคณะตัดสินใจเด็ดขาด
ทั้งหมดมีเวลาพักเตรียมตัวที่ธารน้ํานั้นในระยะเวลาสั้นๆ ตางวักน้ําขึ้นลูบศีรษะและ
ใบหนา พอใหความแชมชื่นและกรอกน้ําใสกระติกจนเต็ม ระหวางที่พรานใหญทรุดตัวลงนอน
พังพาบอยูที่หินราบเรียบกอนหนึ่ง จุมใบหนาลงไปสายอยูในน้ําหางจากคณะนายจางของเขาที่กําลัง
หารือกันเบาๆ ออกมาทางริมฝงดานหนึ่ง พอเงยหนาขึ้นสะบัดน้ํา ก็เห็นดารินมาหยุดยืนอยูตรงหนา
ถืออะไรชนิดหนึ่งไวในมือ แตไขวหลังไมใหเขาเห็น
“จะหยุดพลตั้งหลักกันที่นี่นานสักเทาไหร?”
หลอนถามเรียบๆ รพินทรตบที่ตนคอแรงๆ แลววักน้ําเทกรอกลงไปทางคอเสื้อดานหลัง
จนแผนหลังเปยกชุม
“ก็นานพอที่จะใหทุกคนตั้งสติ เตรียมกายเตรียมใจใหพรอม แตไมนานจนถึงขนาดที่จะ
ใหใครนอนเปลื้องผาผึ่งแดดได ทําไมครับ อยากอาบน้ําเสียกอนสักมื้อหนึ่งกระมัง?”
“เปลา!”
หลอนกระชากเสียงหวนๆ
“ที่ถาม ก็เพราะอยากจะแนะวา ในระยะเวลาสั้นๆ ที่เราพักกันอยูนี่ คุณควรจะถางปาใต
คางออกเสียบาง ปารอบดานมันรกนากลัวอยูแลว อยาใหใบหนาของคนนําทางเปนปาไปดวย มัน
ไมจําเริญตาสําหรับนายจาง”
รพินทรลูบที่ตอบแกมอันเขียวครึ้มไปดวยเคราดก เลิกคิ้วมองดูทรวดทรงองคอรที่ยืนอยู
ตรงหนา
“ขอโทษ ที่จางมานี่นะ จางมาเพื่อความจําเริญตาหรือวา จางมาเพื่อนําทาง”
“ก็จางมาใหนําทางนะซิ”
“แลวหนาผมจะเปนปา มันทําใหบริการตามสัญญาจางเสื่อมสมรรถภาพลงงั้นรึ”
“อยางนอย มันก็ผิดวินัยของลูกจางที่ดี ไมมีนายจางที่ไหนหรอก ที่อยากจะเห็นคนงาน
ของตัวหนวดเครารุงรังราวกับโจรหารอย มันไมสุภาพเลย”

15. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
683
“ผมเปนมัคคุเทศกนําเดินปานะครับ ไมใชมัคคุเทศกนําชมกรุง”
“นั่นแหละ ยิ่งรายใหญเลยทีเดียว คณะเดินปาชุดนี้มีผูหญิงติดมาดวยคนหนึ่ง เปนคน
ขวัญออน แลวก็ตาฝาดงายๆ ระหวางบุกปาเขาไปดวยกัน เกิดมองเห็นหนาพรานนําทางกลายเปน
หนาเสือหรือหนาหมีไป อุปทวเหตุจากการยิงเพราะเขาใจผิดก็อาจเกิดขึ้นได วิธีปลอดภัยที่สุดก็คือ
ทําหนาใหเกลี้ยงๆ เหมือนมนุษยปุถุชนธรรมดา สังเกตเห็นจําไดงายๆ ดีกวา”
จอมพรานหัวเราะอยูในลําคอ
“ผมไมเคยพกมีดโกนในขณะออกปา”
“ไมเปนไร ฉันแกปญหาใหได เอา! จัดการเสีย”
พรอมกับพูด หลอนเอามือที่ไขวหลังออกมา เดาะเครื่องโกนหนวดไฟฟาที่ใชถาน
แบตเตอรี่แลวโยนมาให รพินทรรับไวผิวปากหวือ
“นี่คุณหญิงพกเครื่องโกนหนวดไฟฟา ติดตัวอยูเสมอหรือ?”
“บา! ของพี่ใหญยะ ฉันขอยืมเขามาให ทนรําคาญลูกนัยนตาอยูไมไหว”
วาแลวหลอนก็ผละไปรวมกลุมอยูกับเชษฐาและไชยยันต
รพินทรหัวเราะหึๆ อยูเชนเดิม จัดการโกนหนวดเคราออกจนเกลี้ยงเกลาในระยะเวลา
อันรวดเร็ว พลางก็บนอยูในใจวา ม.ร.ว.สาวคูอริคนนี้ สรางเรื่องยุงปวดหัวใหเขาอยูตลอดเวลา ไหน
จะภาระรับผิดชอบอันหนักอึ้ง ไหนจะเรื่องจุกจิกกวนใจสารพัด คิดไวแตแรกไมผิดเลย
ดูเอาเถอะ แมแตเสรีภาพในดานสวนตัว หลอนก็ยังเขามาบังคับควบคุม
หนวดเคราของเขา ตอใหมันรุงรังแคไหน ดูเปนโจรหารอยอยางไร (ที่หลอนวา) มันก็ไม
เห็นจะเกี่ยวอะไรกับหลอนสักนิด ซ้ํายังเขาใจขูวาหลอนอาจเผลอยิงเอาเขาเขาเพราะเขาใจผิด
มันไมใชเรื่องที่เขาจะตองมาทนเสี่ยงกับคําขูแบบแผลงๆ ของผูหญิงรั้นๆ ชอบเอาชนะ
อยางหลอน ใครจะรูได ขืนดื้อไมยอมโกน หลอนอาจแกลงยิงเอาจริงๆ ก็ไดไมโอกาสใดก็โอกาส
หนึ่ง แมจะเปนการแกลงยิงแบบขูเพื่อใหคําสั่งของตนสัมฤทธิผล เขาก็ไมตองการจะทดลอง!
ไมกี่นาทีหลังจากนั้น ภายใตการนําของรพินทร ทั้งหมดลุยขามลําธารแคบๆ ตามรอย
มหิงสาตัวนั้นไป ซึ่งทิศทางก็คือหนทางที่คณะทั้งหมดเดินผานมาแลว เมื่อเย็นวานนั่นเอง อากาศใน
เวลาเชากําลังสดชื่นเย็นสบาย สะดวกแกการเดินทางอยางยิ่ง รอยของมันแสดงวาเดินอยางสบายไป
ตามทางดานไมไดบุกแหวกเขาพง และจริงตามที่รพินทรบอกไว มันเดินขึ้นเนินเรียบไปทางไหล
เขาเตี้ยๆ แลววกลงสูดานตะวันตกของลูกเขา บายหนายอนกลับไปทางปาหนามอันแนนทึบเปน
ชัยภูมิที่มั่น หลบเขาคุมเชิงอยูเมื่อพลบค่ําของเมื่อเย็นวาน รอยซึ่งใหมสดๆ รอนๆ ฟองอยูชัด จนดู
เหมือนวามันเพิ่งจะเดินลวงหนาคณะติดตามไปเมื่อไมกี่อึดใจนี่เอง หินเล็กๆ บางกอนที่มันเหยียบ
พลิกไว ยังปรากฏรอยดินที่ชื้น และกิ่งไมบางกิ่งที่ถูกกระทบหักยางยังออกซึมๆ

16. [E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee (evol_oon@hotmail.com)
684
กอนจะลงจากเนินไหลเขา รพินทร เกิด และแงซาย ชวยกันตรวจทิศทางลม สวนเชษฐา
ปนขึ้นไปบนโขดหินลูกหนึ่ง ใชกลองสองทางไกล สองสํารวจลงไปยังละเมาะสลับไปกับทุงแฝก
เบื้องลางติดตอกับปาหนาม ดารินกับไชยยันตกมลงสํารวจพิจารณารอยตีนของมัน ที่เหยียบดินออน
ไวบริเวณหนึ่ง เพื่อใหชัดตาขึ้นใจโดยไมสับสน หากจะพบเห็นอีกในเวลาขางหนา
ทางลมเปนสิ่งสําคัญที่สุด ขณะนี้มันพัดจากเชิงเขาลงไปสูทุงราบเบื้องลาง แดดในเวลา
เกาโมงเชาเริ่มจะกลาขึ้น เชษฐาผูสํารวจภูมิประเทศดวยกลองก็กระโดดกลับลงมา
“ผมเชื่อวามันหลบเขาไปในดงหนามนั่นแนๆ โดยอาจคิดวาเปนสถานที่ปลอดภัยและ
ไดเปรียบที่สุดของมัน ชนิดที่พวกเราไมกลาตามเขาไป ปาหนามทั้งหมดนั่น อาณาเขตสักเทาไหร
ครับ?”
“ประมาณไมนอยกวา 5 ตารางกิโลเมตรครับ สุดดานหลังประชิดกับเชิงเขาชันที่เห็นผา
หินขาวโลงลิบๆ อยูนั่น ซายมือออกทุงแฝกติดตอกับปาแดง ลักษณะเปนทุงโลงโดยตลอด แต
ขวามือนําลงสูธารน้ําสายเดียวกับที่เราขามมาเมื่อเชานี้ ในตอนเหนือขึ้นไปจากนั้นก็เขาหุบขึ้นเขา
ใหญลูกโนน”
“เราอยูเหนือลมมันในขณะนี้ไมใชหรือ?”
ไชยยันตเอยเบาๆ ปองตาดูดวงตะวัน แลวสังเกตไปตามยอดไม
“ครับ นี่เปนเรื่องหนักใจ เราตองออมไหลเขาลงไปทางดานใต ตัดเขาละเมาะทาง
ดานซายนั่นแลววกขึ้นมาอีกทีหนึ่ง ระยะทางไกลออกไปหนอยแตก็ไมมีทางเลือก”
“ตกลง! กําหนดแผนแบงกําลังซอมความเขาใจกันเสียเดี๋ยวนี้เถอะ ประเดี๋ยวยุงยากใน
เวลากะทันหัน”
เชษฐารอบคอบ เตือนขึ้น
พรานใหญทรุดตัวลงนั่งคุกเขากับพื้น ใชกิ่งไมสเกตซคราวๆ เปนแผนที่ลงกับพื้นดิน ทุก
คนมุงลอม
“มีอยูสามทางสําหรับมันในขณะนี้ คือหนึ่ง...หลบซุมอยูในปาหนาม สอง...ออกทางทุง
แฝกดานซายมืออันเปนทางใตลม และสาม...ขามธารขึ้นหุบทางดานขวามือทางดานเหนือลม แตผม
อยากจะเชื่อวาถามันจะออกจากปาหนามนี่ มันควรออกทางดานตามลมมากกวา คือทางซายมือออก
ทุงแฝก เมื่อมาถึงบริเวณปาหนาม หกคนของเราจะแบงออกเปนสองพวก สามคนบุกเขาไปทางดาน
ซาย อีกสามคนแยกเขาไปทางดานหนา ปลอยทางดานขวาอันเปนทางขึ้นหุบทิ้งไว”
“ผม แงซาย ไชยยันต พวกหนึ่ง คุณ นอย กับ เกิด อีกพวกหนึ่ง!”
หัวหนาคณะเดินทางกําหนดให พรานใหญผงกหัวรับอยางงายๆ
ทุกครั้งของการกําหนดแบงพวก เชษฐาจะตองสงนองสาวคนสวยอันเปนภาระหนักที่สุด
ในคณะ ใหมาอยูในความรับผิดชอบของจอมพรานเสมอ นั่นแปลวาเชษฐามองไมเห็นใครจะทํา
หนาที่นี้ไดดีไปกวาเขา แมกระทั่งตัวเอง ในภาวะเสี่ยงอันตราย ซึ่งทุกคนเขาใจดี