1. ORTOPEDİ VE
TRAVMATOLOJİYE
GENEL YAKLAŞIM
Öğr.Gör.Dr.İbrahim KAFADAR

2.  Ortopedi ve Travmatoloji LOKOMOTOR
SİSTEM hastalıklarının tedavisi ile
ilgilenen bir bilimdir
 Lokomotor sistem denilince öncelikle uzun
kemikler ve vertebralar, eklemler, kaslar,
tendonlar, periferik sinirler, omurilik, ve
hatta damarlar anlaşılmaktadır

3.  Konjenital anomaliler
 Eklem rahatsızlıkları
 Kemik rahatsızlıkları
 Kas, tendon ve diğer yumuşak dokuların
rahatsızlıkları
 Sinir sisteminin rahatsızlıkları
 Statik deformiteler

4.  Diğer tıp dallarında olduğu gibi ortopedik
rahatsızlıkların teşhisi hikaye, klinik
muayene, radiografik görüntüleme
yöntemleri ve özel araştırmalar
neticesinde elde edilen patolojik bulguların
yorumlanması ile olur

5. Anamnez sıraya göre yapılmalıdır:
 Kimlik tespiti
 Şikayeti
 Hikayesi
 Özgeçmişi
 Soygeçmişi ayrıntılı olarak sorulmalıdır

6. FİZİK MUAYENE

7. İNSPEKSİYON
 Sırasıyla cilt, oluşan şişlikler, kas atrofisi,
deformite, vücut tipi, duruş, yürüyüş ve
ekstremiteler ile vertebraların fonksiyonları
gözlenir
 Vücudun ve ekstremitelerin şekil bozukluğuna
deformite denir. Deformite muayenesi için vücut
ve ekstremiteler önden, yandan ve arkadan
gözlenir

8.  Duruş muayenesi için hasta ayakta
dururken vücut ve ekstremiteler bir bütün
olarak önden, arkadan ve yandan gözlenir
 Yürüyüş muayenesi hasta odaya
girerken başlar. Topallama ve deformite
olup olmadığına bakılır. Yürüyüşün
devrelerine dikkat edilir

9.  Normal yürüyüş siklusu ikiye ayrılır. Duruş dönemi
ayağın zemin üzerinde olduğu dönemdir, ayağın ileri
doğru hareket ettiği ve zemine temas etmediği devre
salınım dönemidir.
 Duruş dönemi: -Topuk temas devresi
-Taban temas devresi
-Parmak temas devresi
 Salınım dönemi: -Hızlanma devresi
-Salınım orta devresi
-Yavaşlama devresi

11. PALPASYON
 Palpasyon esnasında bütün bulguların
ortaya çıkartılabilmesi için sırayla cilt, kas,
tendon, kemik, eklem, sinir, arter ve lenf
ganglionu palpasyonu yapılır

12. PERKÜSYON
 Sık kullanılmaz ancak kemik ve eklem
üzerinde ağrı ortaya çıkarmak ve sinirler
üzerinde Tinel belirtisini araştırmak için
yapılır

13. OSKÜLTASYON
 Ortopedik muayenede sık kullanılmaz

14. HAREKET MUAYENESİ
 Hastayı inspeksiyonla görmek,
palpasyonla hissetmek ve eklemleri
hareket ettirmek ortopedik muayenenin
üç temel unsurudur

15.  Muayene edilen eklemde mevcut tüm
hareketlere bakılır, ölçülür ve kaydedilir. Ayrıca
karşı taraftaki eklem hareketlerine mukayese
etmek amacı ile bakılır ve kaydedilir
 Eklem hareketleri esnasında ortaya çıkan ağrı,
kontraktür, krepitasyon, kilitlenme, laksisite
ve ankiloz gibi bulgular bize belirli patolojileri
düşündürebilir

16. NÖROLOJİK MUAYENE
 İnspeksiyonla kaslarda atrofi ve
hipertrofiler araştırılır
 Palpasyonla kaslarda tonus azalması ve
artması araştırılır
 Perküsyonla Tinel belirtisi araştırılır

17.  Bir kasın veya kas gruplarının çalışıp
çalışmadığını anlamak ve çalışıyorsa
gücünün ne kadar olduğunu tespit etmek
amacı ile kas testleri yapılır

18.  Kas ekleme normal hareketi yaptırıyor ve uygulanan dirence karşı
gelebiliyorsa kuvveti 5 veya % 100 kabul edilir.
 Kas ekleme normal hareketini yaptırıyor fakat tam dirence karşı
gelemiyor bir miktar dirence karşı gelebiliyorsa kuvveti 4 veya % 75
kabul edilir.
 Kas ekleme normal hareketini yaptırıyor fakat dirence karşı
gelemeyip sadece yerçekimine karşı geliyorsa kuvveti 3 veya %50
kabul edilir.
 Kas yerçekimi ortadan kaldırıldığında hareket yaptırıyor ise kuvveti
2 veya %25 kabul edilir.
 Kas yerçekimi ortadan kaldırıldığında da hareket yaptıramıyor ancak
palpasyonla kasın kasılması hissediliyorsa kuvveti 1 veya % 10
kabul edilir.
 Kasın kasılması da hiç hissedilemiyorsa kasın kuvveti hiç
kalmamıştır ve 0 ile gösterilir.

19.  Refleks muayenesi
Refleksler normal ve patolojik refleksler olmak üzere
ikiye ayrılır.
Normal refleksler; yüzeyel refleksler, derin tendon
refleksleri ve viseral refleksler olarak üçe ayrılır
Patolojik refleksler:
Babinski refleksi
Aşil klonusu
Patella klonusu
Hoffman refleksi

22.  Duyu muayenesi
Ortopedide duyu muayenesi için daha çok
yüzeyel duyu (temas ve ağrı duyusu)
araştırılır. Temas duyusu için hastanın
derisine pamukla veya bir cisimle
dokunulur ve gözleri kapalı olan hastadan
duyduğu zaman evet demesi istenir

25. DİĞER MUAYENE YÖNTEMLERİ
 Ekstremite uzunluk ölçümleri
 Ekstremite çevre ölçümleri

26. LABORATUAR TETKİKLERİ
 Tam kan sayımı
 Total biyokimya
 Serolojik tetkikler: CRP, RF, Anti-DNA
 Bakteriyolojik tetkik
 Sinovyal sıvının analizi
 Elektrodiagnostik yöntemler: EMG

27. RADYOLOJİK TETKİKLER
 İki yönlü radyografiler
 Artrografi
 Fistülografi
 Ultrasonografi
 Bilgisayarlı Tomografi
 Magnetik rezonans görüntüleme
 Radyoaktif izotoplarla tarama

28. ÜST EKSTREMİTE
MUAYENESİ

29.  Pleksus brakialis: C5,6,7,8 ve T1 seviyelerinden çıkan sinirlerin
birleşmesi ile oluşur.
 C5 ve 6 birleşerek üst trunkusu, C7 nin kendisi yalnız başına orta
trunkusu, C8 ve T1 kökleri birleşerek alt trunkusu oluştururlar.
 Üst ve alt trunkustan gelen posterior dallarla orta trunkusun
posterior dalı birleşir böylece posterior kord oluşur.
 Orta trunkustan ayrılan anterior dalla üst trunkusun anterior dalı
birleşir böylece lateral kord oluşur.
 Alt trunkusun anterior dalı medial kordu oluşturur.
 Üst ekstremitenin periferik sinirleri bu kordlardan çıkar; lateral
kordun bir dalı muskülokutaneöz siniri, diğer dalı median siniri,
posterior kordun bir dalı aksiller siniri ve radial siniri, medial kord
ulnar siniri ve bir dalı median siniri oluşturur.

31.  Aksiller sinir muayenesi:
C5 ve 6’dan kaynaklanır. Deltoid kasını
uyarır ve üzerindeki derinin duyusunu
sağlar. Deltoid üç kısımlı bir kastır; ön
lifleri kolu fleksiyona, orta lifleri kolu
abduksiyona, arka lifleri ekstansiyona
getirir

32.  Muayenede ilk önce inspeksiyonla omuz
gözlenir; deltoid kası omuza normal
yuvarlaklığını veren kastır. Omuzun bu
konturlarında bozulma, omuz lateralinde
düzleşme deltoid kasında atrofi sonucu
olur.
 Kas testinde dirence karşı abduksiyon
yaptırılır, duyu muayenesinde deltoid
kasının en çıkıntılı noktasına dokunulur

35.  Muskülokütanöz sinir muayenesi:
C5 ve 6’dan kaynaklanır. Biceps brachi
kasını uyarır.
 İnspeksiyonda pazu şişliğine bakılır, atrofi
sonucu düzleşme olur.
 Kas testinde dirence karşı dirseğe
fleksiyon yaptırılır, refleks muayenesinde
biceps refleksine bakılır, duyu
muayenesinde ön kolun dış yüzüne
bakılır.

38.  Radial sinir muayenesi:
C5,6,7,8 ve T1’den kaynaklanır. Kolda tricepsi, ön
kolda brakioradialis ve supinatorü ve diğer ekstansör
grup kaslarını uyarır.
 İnspeksiyonla el bileğine bakılır; paralizisinde düşük el
oluşur. Ön kol dorsal adalelerinde atrofi görülür.
 Kas testinde dirseği dirence karşı ekstansiyon, ön kol
dirsek ekstansiyonda iken supinasyon, el bileği ve
parmaklara ekstansiyon yaptırması istenir. Refleks
muayenesinde triceps ve brakioradialis reflekslerine
bakılır. Duyu muayenesinde 1 ve 2.ci parmaklar arası
bölgenin dorsal yüzünün duyusu araştırılır.

41.  Ulnar sinir muayenesi:
C8-T1’den kaynaklanır. Ön kolda fleksör karpi ulnaris,
4 ve 5.ci parmak derin fleksörleri, elde hipotenar
kaslar, interössöz kaslar, iki medial lumbrikal kas ve
adduktor pollicis kasını uyarır
 İnspeksiyonla ön kolun medial yarısına, interossöz
kaslara, hipotenar kaslara bakılır
 Kas testinde abduktor digiti minimi testi, adduktor pollicis
testi, fleksör digitorum profundus testi yapılır. Duyu
muayenesinde 5.ci parmak pulpasının duyusu kontrol
edilir

43.  Median sinir muayenesi:
C5-6-7-8 ve T1’den kaynaklanır. Dirsek seviyesinde
fleksör digitorum süperfisialis, fleksör karpi radialis,
pronator teres, fleksor pollicis longus, 2 ve 3.cü
parmak fleksor digitorum profundusu, pronator
quadratus, elde tenar bölge kaslarını uyarır.
 İnspeksiyonla elin ön yüzüne bakılır, özellikle tenar
bölgeye dikkat edilir. Ön kol yüzünün lateral yarısına
bakılır. İşaret parmağının ön yüzüne bakılır.
 Kas testleri için abduktor pollicis brevis testi, fleksör
pollicis longus testi, fleksör digitorum profundus testi ve
pronator teres testi uygulanır. Duyu muayenesinde işaret
parmağının pulpası kontrol edilir.

45. Obstetrikal brakial pleksus
yaralanmaları
 Güç doğumlarda veya forsepsle doğum
sırasında traksiyon yaralanmasına bağlı
olarak bebeklerde brakial pleksus
zedelenebilir
 Doğum travması ile oluştuğu için
obstetrikal felç olarak adlandırılır

46. İnsidans ve risk faktörleri
 İnsidans 0,3 – 2,5 / 1000 canlı doğum
 Yüksek doğum ağırlığı
 Makat geliş
 Obstetrik palsili önceki doğum
 Omuz distosisi
 Doğumun 2. evresinin uzaması
 3500g ağırlıkta omuz alanı baş ile eşittir
ağırlık arttıkça omuz başı geçer

47. Nedenler
 Eylemin gücü (omuz distosisinde)
 Ekstraksiyon manevraları
 Makat geliş-kol abduksiyonda iken vücuda
traksiyon = alt pleksus
 Verteks geliş-boyuna lateral traksiyon =
üst pleksus

50. Brakial pleksus yaralanması
tipleri
 Erb-Duchenne tipi: Omuz çevresi
paralizisi mevcuttur. C5-6 tutulumu görülür
 Tam paralizi: Tüm brakial pleksus
tutulumu söz konusudur
 Klumpke tipi: C8, T1 tutulumu vardır.
Horner sendromu (Miyosis, ptosis,
enoftalmus) görülebilir. Nadirdir

51. Erb-Duchenne tipi
 Omuz abduktor kuvvetsizliği
 Eksternal rotator kuvvetsizliği
 Dirsek fleksor yokluğu
 Üst ekstremite adduksiyon + iç rotasyon +
dirsek ekstansiyonda
 C7 tutulumu da varsa dirsek ekstensörü
de yok ve dirsek semifleksiyonda

53. Tam (global) paralizi
 Doğum sonrası üst ekstremite dirsek
ekstansiyonda, hareketsizdir
 Kol vücudun yanında hareketsiz durur
 Yaralanma olan tarafta Moro refleksi
yoktur
 Ön kol ve eli tutan olgularda Grasp refleksi
yoktur.

54. Klumpke tipi
 Elin intrensek kasları tutulur
 Parmaklarda pençeleşme,önkol medial ve
volar kısmında hissizlik olabilir
 Tenar ve hipotenar atrofi sonucu avuç
içinin dümdüz olduğu maymun eli oluşur

55.  Obstetrikal brakial pleksus
yaralanmasında konservatif tedavinin
yetersiz kalacağının belirtileri şunlardır:
1. Horner sendromu
2. Dorsal skapular sinir tutulumu
3. Duyusal sinir tutulumu
4. 3. ayın sonunda dirsek
fleksiyonunun olmaması

56. Ayırıcı tanı
 Klavikula kırığı
 Humerus kırığı
 Serebral palsi
 Kord tümörleri

57. Tedavi
 %50 tam iyileşme olasılığı
 Fizik tedavi ve rehabilitasyon uygulaması
(Erb-Duchenne tipinde ebeveynlerin uyguladığı 2-3 dakika süren omuz abdüksiyon ve
eksternal rotasyonu, dirsek fleksiyonu, önkol supinasyonuna yönelik pasif germe
egzersizleri. Klumpke tipinde el ve el bileği germe egzersizleri )
 Nöroliz veya mikrocerrahi yöntemle sinir
grefti kullanılarak brakial pleksus onarımı
(3-6 ay sonra)
 Tendon transferleri
 Kemik girişimleri ve Artrodezler

58. OMUZ EKLEMİ MUAYENESİ

59.  Omuzda :
2. Glenohumeral eklem
3. Sternoklavikuler eklem
4. Akromioklaviküler eklem
5. Skapulotorasik eklem

62.  Normalde omuzdan yapılan abdüksiyon
hareketi 70-80 dereceye kadar
glenohumeral eklem dediğimiz omuz
ekleminden yapılır.
 Daha fazla bir abdüksiyona gereksinim
olduğu takdirde skapulanın göğüs
duvarında dışa dönerek bunu sağlaması
gerekir (skapulotorasik eklem hareketi)

63.  Abdüksiyonun her üç derecesinin iki
derecesi glenohumeral eklemde ve bir
derecesi scapulotorasik eklemde
gerçekleşir

64.  Muayeneye inspeksiyonla başlanır
 Sonra omuz eklemini oluşturan kemiklerin
ve yumuşak dokuların palpasyonu yapılır
 Aktif ve pasif omuz hareketlerine bakılır
 Kas testleri ve nörolojik muayene de
yapıldıktan sonra özel testler uygulanarak
muayene tamamlanır

65.  Omuzda asimetri olup olmadığına bakılır
 Hasta soyunurken omuz hareketlerinde
kısıtlanma olup olmadığına bakılır
 Her iki omuz karşılıklı muayene edilerek
önden, arkadan ve yandan gözlenir
 Klavikula ve skapulaya bakılır
 Skapula normalde istirahat esnasında
2.-7. kostalar arasında ve iç kenarı orta
hattan 5 cm uzakta bulunur

66.  Omuz ekleminde yaygın ve lokal şişlikler
görülebilir
 Yaygın şişlikler infeksiyon, travma,
tümöral oluşumlarda gözlenir
 Lokal şişlikler klavikula kırığına,
akromioklavikuler, sternoklavikuler
çıkıklara ve bursitlere bağlı olabilir

67.  Omuzda çeşitli deformiteler bulunabilir:
Garson eli deformitesi
Apolet omuz deformitesi
Doğuştan yüksek skapula (Sprengel
deformitesi)
Kanat skapula
Klavikula yokluğu

72.  Omuz ekleminde her yöne hareket vardır.
Abduksiyon, adduksiyon, fleksiyon,
ekstansiyon, iç rotasyon ve dış
rotasyon olmak üzere 6 bölümde incelenir

73.  Abduksiyonu; 180
 Adduksiyonu; 45
 Fleksiyon; 160
 Ekstansiyon; 45
 İç rotasyon; 55
 Dış rotasyon; 45’dir

77. Apley I
 Omuz hareketlerini hızlı bir şekilde
değerlendirmek için hastaya elini başının
arkasına getirmesi ve karşı skapulanın üst
iç köşesine değdirmesi söylenir
 Bu hareketle abduksiyon ve dış rotasyon
kontrol edilir

79. Apley II
 Sonra elini vücudunun arkasına getirmesi
ve karşı skapulanın alt köşesine
değdirmesi söylenir
 Bu hareketle de adduksiyon ve iç rotasyon
kontrol edilir

81.  Primer fleksörleri; deltoidin ön bölümü ve
korakobrakialis kasıdır
 Primer ekstansörleri; latissimus dorsi, teres major ve
deltoidin arka kısmıdır
 Abduktorler; deltoidin orta bölümü ve
supraspinatustur
 Adduktörler; pektoralis major ve latissimus dorsidir
 İç rotatorları; subskapularis, pektoralis major,
latissimus dorsi ve teres majordur
 Dış rotatorları; infraspinatus ve teres minördür

82. Rotator cuff
 Dört kastan meydana gelmiştir:
Bunlardan üçü tuberculum majusa
yapışır ve yapışma yerlerinde palpe
edilebilirler. Bu üç kas supraspinatus,
infraspinatus ve teres minör kaslarıdır
 Rotator cuff’ın 4. kası olan subscapularis
anterior lokalizasyonda olup palpe
edilemez

84.  Rotator cuff klinik açıdan önemlidir.Çünkü
Rotator cuff’ın yapışma tendonunun
dejenerasyonu ve daha sonra da kopması
oldukça yaygındır
 Bu durumda özellikle abduksiyonda omuz
hareketleri kısıtlanmıştır

85.  Refleks muayenesi: Biceps ve triceps
reflekslerine bakılır.
 Duyu muayenesi: Omuz bölgesindeki
dermatomlara bakılır. Muayene için her
dermatoma bir iğne ucu ile dokunulur ve hastaya
hissedip hissetmediği sorulur. Omuz çıkıklarında
genellikle aksiller sinir lezyonu olur. Bu durumda
deltoid kasının lateral yüzünde anestezik bir
bölge bulunur.

88. Özel testler
1-Yergason testi
2-Drop arm test
3-Korkutma testi
4-Biceps tendon kopması testi
5-İmpingement testleri:
 Neer Testi
 Hawkins Testi
 Ağrılı Ark Testi
 Subakromial Kompresyon Testi

89. Yergason testi
 Bu test bisipital tenosinoviti ortaya
koymakta kullanılır.
 Dirsek fleksiyonda iken hekim hastanın
elini tutarak uyguladığı dirence karşı
hastanın elini supinasyona getirmesini
ister.
 Eğer biseps kasının tendonunda
inflamasyon varsa hasta omuzunda ağrı
hissedecektir

91. Drop arm testi
 Hastanın omuzu 90 derece abduksiyona
getirilir ve daha sonra hastadan aynı ark
içinde kolunu yavaşça aşağıya indirmesi
söylenir. Hasta bunu yapamaz veya ağrılı
bir şekilde kolu aşağıya düşerse test
pozitiftir
 Rotator manşette yırtık olduğunu gösterir

93. Korkutma(endişe)testi
 Hasta sırt üstü yatar pozisyonda veya
oturur pozisyonda yapılabilir.
 Hastanın kolu olabildiğince abdüksiyon ve
dış rotasyona getirilir ve bu sırada
humerus başına arkadan öne doğru bir
kuvvet uygulanır.
 Hastanın endişe duyması ve omuzunun
çıkacağı hissine kapılması testin pozitif
olduğunu gösterir

96. Neer testi
 Skapular rotasyon bir elle engellenirken
diğer elle hastanın koluna iç rotasyonda
zorlu pasif elevasyon yaptırılır ve böylece
tuberkulum majus ile akromionun ön-alt
kenarı arasındaki mesafe daraltılarak
sıkışmaya sebep olunur

98. Hawkins Testi
 Kol ve dirsek 90 derece fleksiyondayken
zorlu internal rotasyon yaptırılır. Bu
hareketle supraspinatus tendonunun
korakoakromial ligamanın ön yüzüne ve
korokoid çıkıntıya doğru iter. Bu sırada
ağrının olması testin pozitif olduğunu
gösterir

100. Ağrılı ark testi
 Omuz abduksiyonunun 60-120°
arasındaki açıklığı ağrılıdır.Özellikle
supraspinatus ve subakromial bursanın
lezyonlarında pozitif olan bir testtir.Eğer
abduksiyonun 120° den sonra ağrı varsa
akromioklavikular eklem patolojileri akla
gelmelidir

102. Subakromial Kompresyon
Testi
 Hasta dik bir postürde iken uygulanır.Değerlendirmeyi
yapan kişi stabilizasyon için bir elini skapulanın
akromionu üzerine koyar diğer elini de ulnar proksimal
önkol üzerine koyar. Humerus pasif olarak stabilize
edilmiş olan akromiona doğru yükseltilir. Hareket
skapular düzlemde dirsek 90 derece fleksiyonda önkol
gevşemiş durumda ve avuç içi aşağıya dönük
pozisyonda iken gerçekleştirilir.Elevasyonun ardından
kol yatay düzlemde öne ve arkaya hareket ettirilir ve
böylece subakromial eklemin bütün bölgelerinde ağrı
üretilmeye çalışılır

103. DİRSEK EKLEMİ MUAYENESİ

104.  Dirseğimizde 3 eklem bulunur:
Humeroulnar eklem
Humeroradial eklem
Proksimal radioulnar eklem

106.  Dirsek eklemi fleksiyon, ekstansiyon, pronasyon ve
supinasyon hareketlerine izin vermektedir.
 Fleksiyon ve ekstansiyon hareketi başlıca
humeroulnar eklemde meydana gelirken, pronasyon
ve supinasyon hareketleri radioulnar eklemde
meydana gelmektedir. Humeroradial eklem her iki
harekete de katılmaktadır
Dirseğin normal hareket açıklığı: Fleksiyon:0-150°
Supinasyon: 85°
Pronasyon: 75°

110.  İnspeksiyonla başlar, sonra dirsek
eklemini oluşturan kemiklerin ve yumuşak
dokuların palpasyonu yapılır
 Aktif ve pasif dirsek hareketlerine bakılır
 Kas testleri ve nörolojik muayene
yapılarak özel testler uygulanıp muayene
tamamlanır

111.  Üst ekstremite anatomik pozisyonda iken,
kolun ve önkolun uzunlama eksenleri
arasında bir açı vardır; bu açıya fizyolojik
taşıma açısı denir.
 Erkeklerde 5-8
 Kadınlarda 10-14 derece

113.  Genel inspeksiyon bulguları
değerlendirildikten sonra özel
deformitelere ve lokal ya da yaygın
şişliklere bakılır

114.  Deformiteler:
Kubitus valgus
Kubitus varus
Dirseğin fleksiyon deformitesi
Ön kolun pronasyon kontraktürü

115.  Şişlikler:
Yaygın şişliklerin en sık sebebi romatoid
artrittir. Ayrıca dirsek eklemi tuberkülozu,
septik artriti ve hemartrozu durumlarında
yaygın şişlikler görülür.
Lokal şişlikler olekranon bursitinde,
radiohumeral bursitlerde görülebilir.

117.  Palpasyon:
İç epikondil, olekranon ve dış epikondilin
palpasyonu yapılır.
Olekranon, dış ve iç epikondiller dirsek
ekstansiyonda iken düz bir çizgi oluştururlar.
Dirsek fleksiyonda iken ise ikizkenar bir üçgeni
meydana getirirler. Dirsek ekleminin kırık ve
çıkıklarında bu özellik kaybolur

118.  Radius başı dış epikondilin 2 cm kadar
altında pronasyon ve supinasyon
hareketleri esnasında hissedilebilir.
Burada duyarlılık olması radius başı kırık
ve çıkıklarında ve sinovitte görülür

120.  Fleksörleri: Brakialis kası ve biceps
kası primer fleksörleridir
 Ekstansörleri: Triceps kasıdır
 Supinatörleri: Biceps ve supinator
kasıdır
 Pronatörleri ise: Pronatör teres ve
pronator quadratustur

121.  Refleks muayenesinde; biceps refleksine
(C5), brakioradialis refleksine (C6) ve
triceps refleksine (C7) bakılır
 Duyu muayenesinde ilgili dermatomlara
bakılır

122. Dirsek bölgesi özel testler
 Varus stres testi
 Valgus stres testi
 Tenisçi dirseği testi
 Golfçü dirseği testi
 Tinel testi

123.  Ön kol supinasyonda,dirsek eklemi hafif
derecede ekstansiyondayken yapılır ve
dirsek eklemine varus ve valgus yönünde
kuvvet uygulanır
 Radial kollateral ligamanı değerlendirmek
için varus stres test
 Ulnar kollateral ligamanı değerlendirmek
için valgus stres test

125. Tenisçi dirseği(lateral
epikondilit)
 Daha çok ön kolu zorlayan günlük iş ve hobi hareketleri
ile meydana gelir. Ekstansör tendonda özellikle de
ekstansör karpi radialis brevis tendonunda dejenerasyon
oluşur
 Kronik vakalarda tendonda yırtılma meydana gelebilir
 Ekstansör tendonun lateral epikondile yapıştığı bölgede
palpasyonla hassasiyet, el bileğinin zorlu ekstansiyonu
ile lateral epikondil çevresinde ağrıda artış görülür

126.  Hastanın ön kolu stabilize edilir ve yumruk
yaparak el bileğini ekstansiyona getirmesi
istenir
 Sonra diğer el ile yumruğun dorsalinden el
bileği fleksiyona getirilmeye çalışılır
 Eğer hastada tenisçi dirseği varsa el bileği
ekstansörlerinin ortak orijini olan lateral
epikondilde ani ve şiddetli bir ağrı duyar

128.  Kronik vakalarda radyografik olarak dirsek
çevresinde kalsifikasyon, ekzositoz veya
diğer kemik anomalilerinin olup olmadığı
kontrol edilmelidir
 Tedavide ön kol kaslarını zorlayan
hareketlerden kaçınma, ağrıyı azaltmak
için fiziksel tıp ajanları, NSAID uygulanır.
Şikayet uzun süre devam edebilir. Lateral
epikondil üzerine lokal steroid enjeksiyonu
ile kısa sürede sonuç elde edilebilir

129. Golfçü dirseği(medial
epikondilit)
 Lateral epikondilite göre daha az sıklıkta
görülür ve daha az rahatsızlık verir.
Fleksör tendonlardan daha çok fleksör
karpi radialisi etkiler
 Medial epikondil üzerine bası ile
hassasiyet vardır ve el bileğinin fleksiyona
zorlanması ile ağrıda artış olur
 Ağrıyı azaltacak şekilde aktivitelerin
düzenlemesi; NSAID ve steroid
enjeksiyonları ile tedavi edilir

130. EL BİLEĞİ EKLEMİ MUAYENESİ

131.  El bileği eklemi radius ve ulna distal ucu ile
proksimal sıra karpal kemiklerin yaptığı bir
eklemdir.
 Proksimal karpal dizi radial taraftan ulnar tarafa
doğru skafoid, lunatum, triquetrum ve
pisiform kemiklerinden distal karpal dizi ise
trapezium, trapezoideum, kapitatum ve
hamatum kemiklerinden oluşur.
 Karpal kemikler birbirleriyle eklem yaptıkları gibi
distalde metakarp kaideleriyle proksimalde
radius alt ucuyla eklem yaparlar. Ayrıca distal
radioulnar eklem de el bileği eklemine dahildir.

133.  İnspeksiyonla lokal ve yaygın şekilde
şişlikler görülebilir
 Lokal şişliklerin en büyük sebeplerinden
birisi ganglionlardır

135. Ganglion
 El bilek üzerinde eklem veya tendon
kılıfından kaynaklanan sinovyum ile sınırlı
kistik bir şişliktir ve en sık el bilek sırtında
yer alır
 Uzun süreli el bilek ekstansiyonuna veya
travmaya bağlı olarak gelişir.
 Çoğunlukla tek semptom şişliktir
 Aspirasyon sonrası ganglion içine steroid
enjeksiyonu yapılabilir
 Cerrahi olarak da tamamen çıkartılabilir

136.  Ön kol, el bileği ve elde sinir lezyonlarına
bağlı atrofiler görülebilir.
 Ön kol ve el bileğinde yaygın atrofi;
tuberküloz, ve romatoid artrit gibi kronik
enflamatuar durumları düşündürür

137. Deformiteler çeşitli şekillerde olabilir:
 El bileğinin radial deviasyonu (manus
valga)
 El bileğinin ulnar deviasyonu (manus vara)
 El bileği fleksiyon kontraktürü
 Düşük el deformitesi
 Madelung deformitesi

140.  Radius stiloidi ulnanınkine göre 1 cm daha
distalde palpe edilir. Stiloid çıkıntılardan
başlanarak eklem çizgisi ve karpal kemiklerin
palpasyonu yapılır. Yumuşak doku
palpasyonunda anatomik enfiyelik, el bileği
dorsal tünelleri, palmar bölgedeki fleksör
tendonlar ve median sinir, radial ve ulnar arter
palpasyonu yapılır.

143. Hareket muayenesi:
 Fleksiyon 80, ekstansiyon 70 derecedir
 Radial deviasyon 20, ulnar deviasyon 30
derecedir
 Pronasyon 70, supinasyon 85 derecedir

144.  El bileğinin primer fleksörleri; fleksör
karpi radialis ve ulnaristir.
 Ekstansörleri; ekstansör karpi radialis
longus, brevis ve ekstansör karpi
ulnaristir.

145.  Elin Koruyucu Pozisyonu:Interfalangeal
eklemler her pozisyonda stabil iken,
Metakarpofalengeal eklemler 90 derece
fleksiyonda stabildir. Bu sebeple elin koruyucu
pozisyonunda kollateral ligamanlarin kısalmasını
onlemek icin el bilegi 30 derece ekstansiyon, MP
eklem 90 derece fleksiyon ve IP eklemler 15
derece fleksiyonda tutulur. Başparmak hafif
abduksiyon ve fleksiyonda olmalıdır

147.  Özel testler:
1-Finkelstein testi
2-Tinel testi
3-Phalen testi

148. DeQuervain tenosinoviti
 El bilek hareketi sırasında baş parmakla
kavrama hareketinin (pinch) sık tekrarı ile gelişir.
Abduktor pollisis longus ve ekstansör
pollisis brevis tendonlarında inflamasyon ile
birlikte tendon kılıfında daralma meydana gelir.
 Avuç içine alınan baş parmak üzerine diğer
parmakların fleksiyona getirilip el bileğinin pasif
olarak ulnar yöne zorlanması ile ağrı meydana
gelir (Finkelstein testi)

152. EL MUAYENESİ

153.  El üst ekstremitenin en aktif kısmıdır.
Bunun yanında en korunmasız bölümüdür.
Bu yüzden çok sık travmaya maruz kalır.
El aynı zamanda çok kompleks bir
organdır. Dolayısı ile muayene esnasında
titizlikle davranılarak bütün bulgular
saptanmalıdır

154.  Palmar bölge tenar, hipotenar ve orta palmar
bölge olarak ayrılır.
 Her parmağın üç eklemi bulunur;
metakarpofalangial, proksimal interfalangial ve
distal interfalangial eklemlerdir. Başparmakta ise
metakarpofalangial eklem ve bir tane
interfalangial eklem vardır.
 Parmaklarda proksimal, orta ve distal falankslar
bulunur, başparmakta ise proksimal ve distal
falanks bulunur.

156.  İnspeksiyonla palmar ve dorsal yüzden
her iki elin muayenesi karşılaştırmalı
olarak yapılır.
 Elin rengi, şişliklerin mevcudiyeti, anormal
postür veya pozisyon not edilir.
 Deformiteler incelenir

157.  Kuğu boynu deformitesi
 Düğme iliği deformitesi
 Çekiç parmak (Mallet finger)
 Tetik parmak
 Dupüytren kontraktürü
 Sindaktili
 Polidaktili
 Parmakların ulnar deviasyonu

164.  Parmaklarda lokal ya da generalize şişlikler
olabilir.
 İnterfalangeal eklemde fusiform şişlikler travma
mevcudiyetinde kollateral bağ yırtıklarını, travma
yoksa romatoid artriti düşündürür.
 Sifiliz, sarkoidoz ve gut hastalığında da lokal
şişlikler görülebilir.
 Falankslarda izole görülen şişlikler en çok
görülen tümörlerden enkondroma ait olabilir.

165.  Parmakların duruşu bazı patolojik
durumları gösterir; parmağın
ekstansiyonda veya fleksiyonda duruşuna
göre o parmağın fleksör veya ekstansör
tendonu kesik olabilir

166.  Parmakların fleksiyon ve ekstansiyonu: MP
eklemde ekstansiyon 30 derece, fleksiyon 90
derece, proksimal İP eklemde ekstansiyon 0
derece, fleksiyon 100 derece, distal İP eklemde
ekstansiyon 10 derece, fleksiyon 90 derece
olarak bulunur.
 Parmakların abduksiyon ve adduksiyonu 20
derecedir.
 Başparmağın elin fonksiyonunda önemi büyüktür
ve diğer dört parmaktan farklı hareketleri vardır.

167.  Başparmak fleksiyon ve ekstansiyonu:
MP eklemde ekstansiyon 0 derece,
fleksiyon 50 derece, İP eklemde
ekstansiyon 20 derece, fleksiyon 90
derecedir
 Başparmak abduksiyon ve
adduksiyonu: adduksiyon 0 derece,
abduksiyon 70 derecedir

168. Oppozisyon hareketi
 Başparmağın adduksiyon, fleksiyon ve
rotasyon hareketidir
 Hastaya başparmağını 5.ci parmağının
ucuna değdirmesi söylenerek bakılır